(76) 2. Próba & Niekomfortowa wizyta.

"Musimy się wziąć ostro do pracy jeśli chcemy osiągnąć absolutną perfekcję.” - Ross Lynch.

*Oczami Rossa.*

Moja rodzina i rodzina Laury przyjechała równo o 18:00. Jak tylko weszli do domu usiedliśmy wspólnie do stołu i zaczęliśmy jeść kolację przygotowaną przeze mnie. Nawet Laurze się już zdążyło poprawić. Zjedliśmy posiłek ciągle przy tym rozmawiając i się śmiejąc. Moja mama nawet zaproponowała państwu Marano, aby zostali u nas do wieczora. Ja za to z R5, Laurą i Vanessą przeszliśmy do sali prób. Dziewczyny się wygodnie rozsiadły, a my stanęliśmy przy instrumentach i zaczęliśmy grać, a potem także śpiewać. Najpierw było to „Forget About You” potem „Loud”, „Pass Me By”, a na sam koniec zaśpiewaliśmy „One Last Dance” oraz „If I Can't Be With You”. Musiało wyjść nam całkiem nieźle, bo dziewczyny, aż biły nam brawo i piszczały gdy skończyliśmy. Gdy wychodziliśmy z sali, złapałem Laurę z ramię i pociągnąłem w swoją stronę tak żebyśmy zostali sami w pomieszczeniu. Po chwili wszyscy wyszli, więc spojrzałem szatynce prosto w jej śliczne brązowe oczy. - Czy ma piękna księżniczka zechciałaby ze swoim księciem udać się na romantyczną wieczerzę? - Powiedziałam jak książę ze średniowiecza, a Laura aż się zaśmiała.

- Och mój książę, czy to znaczy, że zapraszasz mnie na randkę? - Zapytała podobnym tonem.

- Ależ oczywiście najdroższa. - Odpowiedziałem jej. Widziałem, że z ledwością powstrzymuje się od śmiechu.

- To chętnie dotrzymam ci towarzystwa tego wieczoru. - Powiedziała i się szeroko uśmiechnęła. Ja oczywiście uczyniłem to samo.

- To chodźmy zacna niewiasto. - Powiedziałem i objąłem ją ramieniem, a ona mnie w tali i zeszliśmy na dół do reszty. Weszliśmy do jadalni, gdzie obecnie przebywali wszyscy mieszkańcy tego domu oraz nasi goście. - Pozwolą państwo, że zabiorę państwa córkę na spacer? - Zwróciłem się do państwa Marano.

- Ależ oczywiście Ross. - Powiedziała pani Ellen. - Ale najpierw chcielibyśmy z tobą porozmawiać na osobności, dobrze? - Dodała.

- Oczywiście. - Odpowiedziałem i puściwszy Laurę udałem się z rodzicami mojej dziewczyny do ogrodu. - Coś się stało? - Zapytałem nie wiedząc czy mam się bać, czy śmiać.

- Nie bój się, po prostu chcieliśmy z tobą porozmawiać na temat Laury. - Wyjaśnił pan Damiano. Spojrzałem na niego wzrokiem, aby kontynuował, więc on tak uczynił. - To dobra dziewczyna i miała wielkie szczęście, że trafiła akurat na takiego chłopaka jak ty. Musisz jednak wiedzieć, że nie wytrzyma bez ciebie ani jednego dnia. - Dokończył.

- Co mam przez to rozumieć? - Zapytałem.

- To ty nic nie wiesz o waszej trasie koncertowej po Europie? - Zapytała zdziwiona pani Ellen.

- Nie. - Odpowiedziałem. - Nikt mi o tym nie powiedział. - Dodałem.

- Aha, bo to pewnie miała być niespodzianka. - Powiedział pan Marano.

- Chodzi państwu o to abym ją ze sobą wziął, prawda? - Powiedziałem rozbawiony zaistniałą sytuacją.

- Skąd o tym wiesz? Ty chyba czytasz w naszych myślach. - Zauważyła pani Ellen.

- Po prostu wiem co sam bym uczynił. - Poinformowałem ich. - Gdybym się tylko o tym dowiedział, od razu bym zaproponował to Laurze, ale proszę jej nic nie mówić, to ma być niespodzianka. - Dodałem.

- Oczywiście, masz nasze słowo. - Utwierdził pan Marano. - A teraz idź do Laury, bo pewnie się niecierpliwi. - Dodał. Ja oczywiście wykonałem jego polecenie i już po chwili znajdowałem się obok wybranki mojego serca. Wyszliśmy z domu i udaliśmy się w stronę parku, który był dla nas jednym z najważniejszych miejsc.

*Oczami narratora.*

Ross i Laura szli do parku obejmując się czule, cały czas się śmiejąc i wygłupiając. Po kilku minutach para doszła do parku i usiadła na jednej z ławek, która znajdowała się pod dużym drzewem. - Pamiętasz co tutaj zdarzyło kilka lat wcześniej? - Zapytał Ross swoją dziewczynę.

- Jak mogłabym nie pamiętać dnia, w którym moje życie zmieniło się na zawsze? - Rzekła. - To właśnie tutaj się poznaliśmy. - Dodała, a para zaczęła sobie przypominać wspomniane wydarzenie.

„Piętnastoletni wysoki blondyn o imieniu Ross szedł właśnie parkiem, bo chwilę wcześniej zauważył jak jego dziewczyna – Amanda pocałowała Cody'ego – największego wroga chłopaka. W pewnej chwili usłyszał cichy płacz dziewczyny, więc spojrzał w kierunku owego szlochu. Dostrzegł tam bezbronną dziewczynę, która siedziała skulona na ławce pod drzewem. Blondyn bez zastanowienia, podszedł do niej i się do niej dosiadł. - Ej, nie płacz już, żaden chłopak nie jest wart twoich łez. - Powiedział domyślając się, że to przez chłopaka dziewczyna płacze. Pogłaskał ją pocieszająco po ramieniu, a ta podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Kim jesteś? - Zapytała, a chłopak się do niej uśmiechnął co odwzajemniła.

- Nazywam się Ross Lynch, a ty? - Zapytał.

- Laura Marano, miło mi. - Odpowiedziała ocierając mokre oczy chusteczką.

- Mi również. - Nastolatkowie wstali z ławki i udali się do kawiarni. Tam ciągle rozmawiając, zaprzyjaźnili się ze sobą.”

Ross spojrzał swojej wybrance prosto w oczy i zaczął się do niej zbliżać, ona oczywiście uczyniła to samo. Już po kilku sekundach para złączyła się w pocałunku pełnym miłości i namiętności. Oboje pragnęli siebie każdą najmniejszą cząstką swojego ciała.

<Tymczasem w domu Lynchów.>

- Wasz syn Ross to prawdziwy skarb. - Powiedziała Ellen gdy razem z mężem pili kawę z państwem Lynch. - Dba o Laurę jak mało kto. - Dodała.

- Tak, Laura jest jego oczkiem w głowie. Nikomu nie pozwoli jej skrzywdzić. - Zauważyła Stormie pijąc kawę. - Czasem wydaje mi się, że to właśnie on jest bardziej dojrzały niż my wszyscy w tym domu razem wzięci. - Dodała.

- Tak, to fakt. Ja też gdy z nim rozmawiam, czasem nie wiem o co mu chodzi, bo mówi takie mądre zdania. - Powiedział Mark. Nagle ktoś zapukał do drzwi. - Otworzę. - Powiedział i podszedł do nich. Po chwili ujrzał przed sobą Cody'ego.

- Dzień dobry, proszę pana, jest Ross? - Zapytał.

- Nie, nie ma go, bo wyszedł niedawno z Laurą, a coś mu przekazać? - Zapytał wyraźnie zdziwiony całą tą sytuacją Mark. Tak naprawdę Cody był dla niego ostatnią osobą, która mogłaby się pojawić w ich domu po tych wszystkich kłamstwach i sekretach.

- Nie dziękuję, chciałbym z nim porozmawiać osobiście. - Odpowiedział i w tej chwili obok nich pojawił się Ross wraz z Laurą.

- Cześć, Cody. Myślałem, że jesteś teraz w Nowym Jorku. - Powiedział blondyn i przybił z chłopakiem piątkę na powitanie. W tym czasie zdążyła się tam zebrać cała rodzina chłopaka i Laury oraz Ellington. Wszyscy byli zdziwieni widokiem jaki zastali. Ross i Cody – od dzieciństwa najwięksi wrogowie, teraz są najlepszymi przyjaciółmi? To było co najmniej dziwne, szczególnie dla kogoś, kto zna ich historię, ale nie wie co było dalej.

- Wróciłem 20 minut temu i chciałem ci coś powiedzieć, na osobności. - Wyjaśnił Christian podkreślając dwa ostatnie słowa.

- Ross, czy my o czymś nie wiemy? - Zapytała się zdziwiona Rydel. - Od kiedy ty i Cody się przyjaźnicie? - Dodała.

- Od sylwestra, to długa historia. - Odpowiedział brązowooki i zaprowadził Cody'ego do swojego pokoju. - Co się stało? - Zapytał gdy byli już w pomieszczeniu.

- Chodzi o to, że mam do ciebie prośbę. Będę ci za wdzięczny do końca życia. - Wyjaśnił Cody.

- Jaka to prośba? - Zapytał Ross.

- Porozmawiałbyś ze swoim zespołem i przekonałbyś ich, abyście zabrali mnie w trasę koncertową po Europie? Oczywiście jeśli nie chcesz, nie musisz. - Poprosił.

- Coś się stało, że mnie o to prosisz?

- Nie, tylko chciałbym, abyśmy dzięki temu umocnili nasze więzy przyjaźni. - Wyjaśnił.

- Ok, porozmawiam z nimi, ale niczego nie obiecuję.

- Dziękuj ci bardzo.

- Spoko, zobaczę co da się zrobić.

- Dzięki, dzięki. dzięki, ratujesz mi życie, Ross. - Powiedział uradowany i wybiegł z jego pokoju, a potem z domu. Blondyn za to zszedł na dół do swojej rodziny i przyjaciół.

- Co takiego chciał Cody? - Zapytał Riker.

- Chciał, abym poprosił was o zabranie go z nami w trasę. - Powiedział.

- Skąd o niej wiesz? Przecież to miała być niespodzianka. - Zapytał Rocky.

- Mam swoje sposoby. - Odpowiedział.

- Jeśli serio chcesz to Cody może jechać z nami. - Powiedziała Delly.

- To super. - Odpowiedział blondyn i wyszedł do ogrodu gdzie siedziała jego dziewczyna.

*W następnym rozdziale.*

Laura zaczyna się czuć źle, boli ją brzuch i kręci się jej w głowie, zdarza się jej także zwymiotować. Przez swój stan samopoczucia nie idzie pierwszego dnia do szkoły, co powoduje, że Ross zaczyna się o nią martwić. Czy choroba Laury to coś poważnego? Co jest jej główną przyczyną? Czy dziewczyna pójdzie z tym do lekarza? Odpowiedzi znajdziecie w następnym rozdziale.

PREMIERA JUŻ 18.01.14.

************
Witajcie, wybaczcie, że wczoraj nie było rozdziału, ale na prawdę nie miałam czasu. Teraz to moje ostatnie 10 min na wstawienie rozdziału, bo zaraz jadę do dziadków i wrócę dopiero jutro wieczorem. Następny dopiero w następną sobotę, bo ten tydzień jest ostatnim, w którym wystawiają u mnie oceny więc jest dużo sprawdzianów, a ja muszę się uczyć.

Całuski :* Marta Lynch.