(77) 3. Choroba & troska.

„Nie mam pojęcia co się ze mną dzieje, ale wiem, że to na sto procent jest coś poważnego.” - Laura Marano.

*Oczami Laury.*

Następnego dnia rano wstałam o 6:00, ponieważ dzisiaj jest pierwszy dzień szkoły po naszym świątecznym wolnym. Jeszcze o tym nie wiecie, ale w tym roku uczymy się tylko do 31 stycznia, bo jest to nasz ostatni rok w tej szkole. Chciałam już podejść do szafy z ubraniami, ale nagle zrobiło mi się niedobrze i nie zważając na nic wbiegłam do toalety, a tam zwymiotowałam. Czułam się potwornie, bolał mnie brzuch oraz kręciło mi się w głowie. - Lauruniu, co się dzieje? - Usłyszałam ciepły matczyny głos za swoimi plecami.

- Źle się dzisiaj czuję, mamo. - Odpowiedziałam i stanęłam przed nią. Rodzicielka dotknęła moje czoło ręką, po czym spojrzała na mnie z powagą.

- Masz gorączkę, połóż się w łóżku, a ja zadzwonię do szkoły i powiem, że cię dzisiaj nie będzie. - Rozkazała, a ja posłusznie wykonałam jej polecenie. Ułożyłam się wygodnie w łóżku i przykryłam swoje ciało kołdrą. Czułam się naprawdę fatalnie, zupełnie tak jakby coś w środku mojego ciała chciało mi pokazać, że istnieje. Nigdy się tak nie czułam.

- Nie mam pojęcia co się ze mną dzieje, ale wiem, że to na sto procent jest coś poważnego. - Powiedziałam sama do siebie, po czym położyłam głowę na poduszce. Powoli przymknęłam oczy, aż wreszcie po wielkiej walce z bólem, udało mi się zasnąć. Obudziły mnie dopiero przedzierające się przez źle zasłoniętą roletę, promienie słoneczne. Powoli podniosłam ociężałe powieki i ujrzałam nad sobą Rossa. - Co ty tutaj robisz? - Zapytałam zdziwiona.

- Nie było cię dzisiaj w szkole, więc zacząłem się martwić. - Wyjaśnił i pocałował mnie w czoło. - Jesteś rozpalona. - Zauważył. - Co się dzieje? - Dodał.

- Nic takiego, tylko boli mnie głowa i brzuch. - Powiedział łapiąc się za bolące miejsca.

- Powinnaś iść z tym do lekarza. Nie jestem jakimś ekspertem w tej dziedzinie, ale wiem, że twoje objawy nie są bez przyczyny. - Przekonywał mnie, a ja sama gdy tylko spojrzałam w te jego cudne brązowe oczy, momentalnie zgodziłam się na wszystko.

- Masz rację. - Przytaknęłam. - Ale zrobię to jak trochę mi się poprawi, bo teraz nie mam nawet siły wstać. - Dodałam, a Ross jakby czytał w moich myślach i położył się obok mnie i przytulił do siebie. - Ty zawsze wiesz czego chcę. - Powiedziałam.

- Jesteś miłością mojego życia, więc muszę o tobie wiedzieć wszystko. - Odpowiedział, a ja spojrzałam mu w oczy.

- Serio wiesz o mnie wszystko? - Zapytałam nie do końca w to wierząc.

- Oczywiście, wiem, że śpiewasz po prysznicem piosenki mojego zespołu. Wiem, że za każdym razem gdy oglądasz „Titanica”, płaczesz. Wiem, że kiedyś nie wierzyłaś w miłość oraz to, że boisz się gdy w czasie nocnej burzy gaśnie światło, a ty jesteś sama w domu. Znam cię na wylot, a wiesz czemu? Bo cię kocham. - Powiedział i mnie pocałował. Czułam, że wszystkie bóle i mdłości opuszczają całe moje ciało, dzięki temu pocałunkowi od mojego ukochanego. Nie chciałam przerywać tej magicznej i jedynej w swoim rodzaju, chwili, ale wszystko co fajne, kiedyś się kończy. Tak samo było z pocałunkiem. Po kilkunastu sekundach się od siebie oderwaliśmy i spojrzeliśmy prosto w oczy.

- Ja też. - Powiedziałam po chwili.

- Co ty też? - Zapytał blondyn nie wiedząc o co mi chodzi.

- Też cię kocham. - Powiedziałam i się do niego promiennie uśmiechnęłam. On od razu odpowiedział mi tym samym.

- Cieszę się. - Powiedział i mnie przytulił. Nagle zmorzył mnie sen i zasnęłam w jego ramionach. Czułam się przy nim tak bezpiecznie i zarazem dobrze.

„Siedzę na kocu na łące pełnej kwiatów i drzew. Za mną siedzi Ross i opasa mnie swoimi silnymi ramionami. Jednak nie wyglądam tak jak codziennie. Co się we mnie zmieniło? Otóż jestem w ciąży. Razem z moim ukochanym blondynem spodziewamy się dziecka, które będzie owocem naszej wzajemnej i wiecznej miłości. Nagle jakiś głos odezwał się znikąd. - Twoje życie oraz twoich najbliższych już niedługo zmieni się na zawsze. - Powiedział owy głos.

- Co masz na myśli? - Zapytałam.

- Sama zobaczysz. - Odpowiedział.”

Nagle poczułam, że się budzę. Podniosłam swoje powieki i ujrzałam nad sobą uśmiechającego się do mnie Rossa. Może to dziwne, ale w tej chwili wszystkie bóle uleciały ze mnie niczym wiatr. Poczułam za to wielki głód.

- Głodna jestem. - Powiedziałam.

- A na co masz ochotę? - Zapytał.

- Na jakieś duże danie.

- Ok, już ci je robię. - Odpowiedział i wyszedł. Wrócił po kilku minutach z talerzem pełnym naleśników polanych sosem malinowym. Posiłek zjadłam z wielkim apetytem. Potem, gdy mój stan się polepszył, przepisałam od Rossa lekcje z przedmiotów, na których piszemy całkiem dużo oraz, przy jego pomocy, nauczyłam się układu tanecznego, który zaczęli dzisiaj ćwiczyć. Gdy skończyliśmy, była już 21:00. - Mam do ciebie małe pytanie. - Zaczął Rossa, a ja spojrzałam na niego, aby kontynuował. - Czy chciałabyś jechać ze mną i R5 w trasę koncertową po Europie? - Zapytał.

- Jasne. - Powiedziałam i z tego ogarniającego mnie szczęścia, przytuliłam go z całych swoich sił. Po kilku minutach się pożegnaliśmy, a ja po umyciu się poszłam spać. Ułożyłam się wygodnie na łóżku i przykryłam swoje ciało kołdrą. Zanim położyłam głowę na poduszce, usłyszałam dźwięk sms'a. Ściągnęłam telefon z szafki nocnej i odblokowałam ekran. Zauważyłam, że mam jedną nieprzeczytaną wiadomość. Kliknęłam na nią i przed moimi oczami pojawił się tekst, którego nadawcą był mój ukochany Rossy.

„Noc bez ciebie będzie dla mnie jak wieczność. Mam nadzieję, że jutro się spotkamy, a teraz śpij dobrze moja kochana. Kocham cię.

Twój Rossy.”

Nie wiem jak on to robi, że zawsze umie poprawić mi humor. Po prostu w Rossie jest coś takiego, że będąc przy nim nie umiem zaznać smutku. Uwielbiam jego czuły dotyk i słowa, jakimi się do mnie zwraca. Kocham jego przepiękne brązowe oczy i zawsze świetnie ułożoną fryzurę. Kocham go całego i za wszystko. Szczęśliwa położyłam głowę na poduszce i momentalnie znalazłam się w objęciach Morfeusza śniąc o mojej wspólnej przyszłości z Rossem.

*W następnym rozdziale.*

Laura czuje się już lepiej, ale ciągle jest głodna i kilkanaście razy w ciągu godziny zmienia się jej nastrój. W tym samym czasie Ross ma próbę z zespołem, ale gdy pojawia się Cody, blondyn zaczyna spędzać z nim więcej czasu niż z resztą, przez co R5 staje się o niego zazdrosne. Czy zazdrość jest słuszna? Czy tym razem Ross zostawi rodzinę i przyjaciół dla Cody'ego? Co się dzieje z Laurą? Jakie będzie miało to skutki? Odpowiedzi poznacie czytając następny rozdział.
NASTĘPNY ROZDZIAŁ JUŻ 26.01.14.

**********
Witajcie, dzisiaj krótko, bo muszę lecieć, a rozdział wstawiam na szybko. Mam nadzieję, że wam się podoba. Teraz będę je wstawia co 7-8 dni, bo wcześniej się nie wyrabiam.

Całuski :* Marta Lynch.