(86) 12. Wyjazd & Pożegnanie

*Narrator*

Przez dwa następne dni każdy żył w ciągłym biegu. Laura miała badania i przyjmowała leki, Ross załatwiał sprawy związane z wyjazdem, uczył się itd., a reszta jego rodzeństwa, rodzice i rodzina Laury jeździła do chorej dziewczyny i siedziała prawie 14-16 godzin dziennie. Ross miał zamówiony lot na 20. Rano zrobił sobie kanapki i schował je do plecaka wraz z piciem oraz ładowarkami. Poinformował rodzinę, o której ma lot, a ci powiedzieli, że będą na lotnisku o 19 i go pożegnają. Ten nieświadomy całej sprawy poszedł na spotkanie z dyrektorem. - Ross dzisiaj wyjeżdża, pamiętasz Lau? - Powiedziała Van trzymając swoją siostrę za rękę w czasie gdy lekarz sprawdzał bicie jej serca itp.

- Pamiętam Van, jak mogłabym zapomnieć? - Rzekła młodsza Marano.

- Przepraszam, że się wtrącam, ale ten Ross to twój chłopak? - Wtrącił się lekarz wyraźnie zaintrygowany rozmową sióstr.

- Tak, proszę pana. Dzisiaj o 20 ma lot do Nowego Yorku, a ja bardzo chciałabym się pożegnać.

- A jak się czujesz dzisiaj?

- A dobrze, jakoś nawet lepiej niż zwykle.

- A więc zróbmy tak, ja zrobię ci badania, a jeśli wszystko wyjdzie dobrze. Pozwolę ci pojechać na lotnisko, ale jest warunek. Sam cię zawożę, może jechać z nami twoja siostra, a po pożegnaniu wracamy prosto do szpitala, a jutro zrobimy chemioterapię, dobrze?

- Mówi pan serio?

- Jestem lekarzem, ja zawsze mówię serio.

- Boże, dziękuję, bardzo się cieszę.

- Nie dziękuj, lubię uszczęśliwiać pacjentów. - Powiedział, zrobił jej niezbędne badania i wyszedł.

- No widzisz Lau. Pożegnasz się z nim. - Powiedziała zadowolona Vanessa i przytuliła się do siostry co ona odwzajemniła. Bardzo się cieszyły. Opowiedziały o wszystkim reszcie co ich bardzo ucieszyło. Wspólnie ustalili, że nie powiedzą o niczym Rossowi i będzie to dla niego niespodzianka. O godzinie 18 lekarz przyniósł wyniki badań, z których jasno wynikało, że wszystko jest w porządku, więc Lau wraz z Vanessą zaczęły się zbierać do wyjścia. Laura założyła kurtkę, czapkę i apaszkę, bo musiała uważać, aby się nie przeziębić. Obie czekały na lekarza, a gdy ten przyszedł udały się z nim do samochodu. Już po 18 byli w drodze na lotnisko.

<Tymczasem na lotnisku>

Ross siedział właśnie w poczekalni czekając na rozpoczęcie się odprawy. Obok niego siedział menadżer specjalnie wynajęty przez dyrektora uczelni. Ross czekał też na swoją rodzinę i Ella. Nie musiał długo czekać, bo już po chwili pojawili się przed nim wszyscy, na których czekał. Pośpiesznie wstał i podszedł do nich. - Jesteście. Jak ja się cieszę. - Powiedział i się do nich przytulił.

- Będzie nam ciebie brakować, Rossy. - Powiedział Rocky i rozczochrał włosy swojego brata, a gdy ten się poprawił, przytulili się do siebie.

- Mi ciebie też będzie brakować Rocky. - Powiedział. - Was wszystkich będzie mi brakować. - Rzekł gdy odsunął się od brata po czym przytulił się do każdego z osobna.

- Samolot L-12 z Los Angeles do Nowego Yorku rozpoczął właśnie odprawę. Pasażerów proszę o udanie się do bramek. - Poinformował pasażerów głos z głośników. Ross spojrzał na swojego menadżera po czym zwrócił się do rodziny.

- Muszę już iść, pamiętajcie, że zawsze możecie do mnie przylecieć, gdy tylko będziecie chcieli, do zobaczenia za 4 lata. - Powiedział i ruszył w stronę odprawy. Przyjaciele spojrzeli po sobie znacząco zastanawiając się gdzie jest Laura.

- Ross!? - Usłyszeli nagle dobrze znany im głos. Również wołany blondyn go usłyszał i rozpoznał. Odwrócił się w stronę przyjaciół i sam nie wierzył w to kogo miał właśnie przed sobą.

- Laura? Przyjechałaś. - Powiedział wzruszony i ją przytulił, a ona to odwzajemniła.

- Jak mogłabym nie przyjechać pożegnać miłości mojego życia. - Powiedziała i go pocałowała najczulej jak tylko mogła co blondyn oczywiście odwzajemnił.

- Zostawmy ich samych. - Powiedziała Delly i wszyscy wyszli z lotniska. Zakochana para nadal czule się całowała. Dawno się tak nie czuli. Cały świat w jednej sekundzie przestał istnieć, jakby oni jako jedyni byli na tej ziemi. Już nic się nie liczyło. Nie liczyła się choroba Laury. Nie liczył się wylot Rossa. Nic się nie liczyło, poza tą chwilą, o której marzyli. Oderwali się od siebie dopiero po dwóch minutach.

- Lau, będę tęsknił. Kocham cię najmocniej na świecie. - Powiedział i pogładził opuszkami palców jej blady i zimny policzek.

- Ja też cię kocham. - Powiedziała i się czule uśmiechnęła co nastolatek odwzajemnił.

- Dobrze się czujesz? Jakaś blada jesteś. - Zapytał zmartwiony nie puszczając dziewczyny.

- Tak, po prostu zmęczona jestem. - Powiedziała i jeszcze raz go przytuliła. Tak naprawdę nie czuła się dobrze. Czuła olbrzymi smutek, chciała żeby Ross został, ale wiedziała, że wyjeżdżając do Nowego Yorku chłopak spełni swoje marzenia. W końcu zawsze o czymś takim marzył. Uznała, że teraz, gdy dostał na to szansę, nie może mu nic powiedzieć, bo nie chce nic zepsuć. Jeszcze mocniej oplotła ręce wokół jego szyi, zupełnie jakby obawiała się, że od niej ucieknie. Z całych swoich sił próbowała powstrzymać się od uronienia łez, dlatego wtuliła się jeszcze bardziej w jego pierś po czym zamknęła oczy. Oddychała głęboko czując perfumy blondyna.

- Nie chcę wam przeszkadzać, ale Ross, musimy już naprawdę iść. - Wtrącił się Ryan, bo tak miał na imię menadżer blondyna.

- Muszę lecieć kochanie, żegnaj, kocham cię. - Powiedział i pocałował ją w czoło.

- Żegnaj, ja ciebie też. - Powiedziała i pospiesznym krokiem opuściła lotnisko. Na parkingu, przy samochodzie, czekał na nią lekarz wraz z Vanessą.

- I jak? - Zapytała Van.

- Jest okej. - Odpowiedziała opanowując łzy. Cała trójka weszła do samochodu i pojechali do szpitala. Tymczasem Ross zobaczył, że na podłodze lotniska leży jakaś kartka.

- „Pewnie Laurze wypadła.” - Pomyślał i ją podniósł. Już miał ją otworzyć i przeczytać, gdy podszedł do niego Ryan.

- Jeśli nie chcesz się spóźnić i nie stracić tej szansy i to radzę ci iść ze mną. - Powiedział.

- Okej, okej, już idę. - Powiedział i ruszył w stronę odprawy wkładając kartkę do kieszeni spodni. Bez żadnych niekomfortowych akcji przeszli odprawę i już po kilku minutach siedzieli w samolocie. Gdy tylko się wzbili, Ross założył na uszy słuchawki i wtulony w fotel zasnął zupełnie zapominając o całym świecie.

**************

Tak jak obiecałam, rozdział się dzisiaj pojawił. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Co sądzicie o pożegnaniu? Ross wróci? Co było na tej kartce? Chociaż ciąg dalszy jest już dawno zapisany, piszcie śmiało co mogło się pojawić w następnym albo co chcielibyście aby się pojawiło. Chętnie poznam wasze zdanie. Jeśli chodzi o termin następnego rozdziału, to jeszcze go nie znam, ale na pewno jeszcze przed końcem wakacji się z 2-3 rozdziały pojawią.

                                                                                                                               Madame Lynch