(74) 38. Sylwester & Fajerwerki. (FINAŁ)

„Może i sztuczne ognie są piękne, ale ja widzę tutaj coś o wiele piękniejszego – ciebie.” - Ross Lynch.

UWAGA! Ten rozdział czytacie na własną odpowiedzialność!!!

*Oczami narratora.*

Dzisiaj jest 31 grudnia, czyli sylwester. Te dwa dni były dla Rossa i Laury bardzo znaczące, ponieważ znów zaczęli ze sobą chodzić. Spotykali się ze sobą praktycznie bez przerwy. Nawet dzisiaj zamierzali ze sobą spędzić sylwestra. - Ross, chodź tutaj na chwilę! - Zawołała go Stormie, a ten od razu zszedł na dół.

- Tak? Co się stało? - Zapytał widząc na dole swoją rodzinę i Ell'a z walizkami.

- Razem w rodziną Marano wyjeżdżamy, a ty i Laura zostajecie tutaj. - Powiedział Mark.

- A czemu my zostajemy? - Zapytał.

- Bo zaledwie dwa dni temu zostaliście parą i musicie się sobą nacieszyć. - Wyjaśnił Mark. - Przyjdzie do ciebie jak tylko się spakuje, a my uciekamy, bo zaraz mamy samolot. Wrócimy 2 stycznia wieczorem - Dodał i wyszedł z resztą rodziny. Ross podszedł do okna i zabaczył jak jego rodzina i rodzina Laury idą w stronę lotniska, a po chwili usłyszał dzwonek do drzwi.

- „To pewnie Laura.” - Pomyślał, jednak gdy otworzył drzwi ujrzał przed sobą...... Cody'ego. - Co ty tutaj robisz? - Zapytał oschle, a gość wszedł do jego domu bez pytania.

- Chciałem cię przeprosić. - Powiedział. - Źle zrobiłem, że zabrałem ci wszystko co tak kochasz. Żałuję tego, bardzo. Proszę cię, wybacz mi. - Dodał.

- Co? - Zapytał z wyrzutem. - Myślisz, że jak przyjdziesz tutaj i powiesz, że żałujesz, to ci wszystko wybaczę? Niedoczekanie. Miałeś szansę, aby się poprawić, ale nie skorzystałeś z niej. Wiele razy wyciągałem do ciebie rękę i proponowałem przyjaźń, choć zabierałeś mi wszystko, ale dziś mówię „Dość!”. Nie wybaczę ci tego nigdy. Już nie chodzi i to, że zabrałeś mi wszystko, ale o to, że okłamałeś wszystkich wokół. Kłamstwem nie można zbudować przyjaźni, pamiętaj o tym. - Dokończył już nieco spokojniej.

- Wiedziałem, że mi nie wybaczysz, nie zasługuję na to, cześć. - Powiedział i ze spuszczoną głową udał się w stronę drzwi.

- Dlaczego to zrobiłeś? - Zapytał nagle blondyn, a Cody gwałtownie się zatrzymał. Odwrócił się w stronę brązowookiego i podszedł do niego. - Dlaczego zabrałeś mi rodzinę, przyjaciół i dziewczynę? - Zapytał znów.

- Byłem zazdrosny. Miałeś wszystko o czym ja zawsze marzyłem. Podobałeś się każdej dziewczynie, a ja zawsze byłem ten gorszy. Czułem do ciebie żal, bo będąc twoim przyjacielem żyłem w twoim cieniu. Czasami nawet myślałem, że już mnie nie lubisz. - Wyznał.

- Żartujesz? Jak mogłeś w ogóle tak pomyśleć? Przecież to ty jako jedyny lubiłeś mnie wtedy tak szczerze, a nie dlatego, że byłem sławny w naszym mieście. Rozumiałeś mnie jak nikt inny i potrafiłeś doradzić w każdej sprawie. A jeśli chodzi o to co powiedziałeś wcześniej, to ja wcale nie byłem lepszy od ciebie. Po prostu spełniałem swoje marzenia. - Powiedział Ross.

- Super, że tak sądzisz. Gdybym wtedy to wiedział to teraz bym tego wszystkiego nie żałował. Dziękuję za naszą przyjaźń, która chyba już nie istnieje. - Powiedział smutny.

- Istnieje, istnieje. Wybaczam ci. - Rzekł, a Cody'emu od razu zrobiło się lepiej.

- Serio? - Zapytał niedowierzając w to co przed chwilą usłyszał.

- Tak, teraz gdy wiem, dlaczego to zrobiłeś, mogę bez wyrzutów sumienia, powiedzieć „wybaczam ci wszystko”. Mam jednak nadzieję, że nie zniszczysz tej szansy, bo to jest ostatnia, którą ci daję.

- Nie martw się, nie zawiodę cię. - Powiedział i szczęśliwy przytulił Rossa. Potem jeszcze chwilę porozmawiali, a Cody wyszedł z domu Lynchów. Chwilę później Ross usłyszał kolejny dzwonek do drzwi.

- Tym razem to musi być Laura. - Powiedział i otworzył drzwi. Tym razem się nie mylił, bo przed nim we własnej osobie stała jego dziewczyna – Laura. - Hej. - Powiedział i wpuścił ją do środka.

- Cześć. - Odpowiedziała i pocałowała swojego chłopaka w policzek. - Gdzie mogę położyć swoją torbę? - Zapytała i pokazała blondynowi co trzyma w rękach.

- Daj, zaniosę ją do mojego pokoju. - Powiedział i jak tylko nastolatka dała mu torbę, poszedł ją zanieść do pomieszczenia, w którym spał. Wrócił po kilku minutach i zastał swoją dziewczynę siedzącą na kanapie w salonie i oglądającą ich wspólne zdjęcia. - Pamiętam to. - Powiedział siadając obok swojej ukochanej. - To było w parku po naszym pierwszym pocałunku. - Dodał i ją objął. 

- Tak, wiele się od tamtej chwili zmieniło. - Powiedziała Laura patrząc na to zdjęcie. - Ale nigdy tego nie zapomnę. - Dodała.

- Ja też. - Powiedział Ross. - Kocham cię. - Dodał i pocałował swoją dziewczynę w policzek.

- Ja ciebie też. - Odpowiedziała i wtuliła się w blondyna. - Jak mi tego brakowało. - Dodała.

- Czego? - Zapytał.

- Twojej bliskości, wsparcia, czułości, a co najważniejsze, miłości. - Powiedziała patrząc mu prosto w oczy. Po chwili zaczęli się do siebie zbliżać i pocałowali się. W tym pocałunku było dużo namiętności i pożądania. Oboje pragnęli siebie całą cząsteczką swojego ciała. Skończyli dopiero po kilku minutach gdy w ich płucach zabrakło tchu. - Która godzina? - Zapytała nagle szatynka.

- 17:30, a co? - Powiedział blondyn.

- Bo już nie długo trzeba się będzie szykować do sylwestra. - Odpowiedziała brązowooka.

- Tak, wiem, ale mamy jeszcze dużo czasu. - Zauważył.

- Masz rację, może obejrzymy jakiś film. - Zaproponowała.

- Ok. - Powiedział i włączył telewizję. Akurat natrafili na reklamę filmu „Dom nad jeziorem”, który miał się zacząć za kilka sekund. Para rozsiadła się wygodnie i wtulając w siebie oglądali film. Potem gdy się skończył obejrzeli jeszcze „Honey” i „Za jakie grzechy”. Akurat gdy skończył się ostatni seans, zostało pięć minut do północy. Ross szybko pobiegł po szampan, który został z jego urodzin oraz dwa kieliszki. - Uwaga 3....2....1. - I otworzył szampana świętując tym nowy rok. - Wszystkiego naj z okazji nowego roku. - Powiedział nalewając Laurze szampana.

- I nawzajem. - Odpowiedziała mu. Razem wypili napój z kieliszków i poszli do pokoju Rossa oglądać fajarwerki. - Jakie one są piękne. - Powiedziała Laura patrząc przez okno.

- Może i sztuczne ognie są piękne, ale ja widzę tutaj coś o wiele piękniejszego – ciebie. - Powiedział jak prawdziwy romantyk, a Laura spojrzała w jego oczy. Podeszła do niego i złożyła na jego ustach szczery i namiętny pocałunek, a Ross oczywiście go odwzajemnił. Po chwili oboje usiedli na łóżku, a dziewczyna znów pocałowała chłopaka, tylko tym razem, dodatkowo usiadła na nim okrakiem. Nadal go całując zaczęła rozpinać mu koszulę. - Zaczekaj, serio tego chcesz? - Zapytał nagle blondyn.

- Tak, ty pokazałeś mi, że mnie kochasz, wybaczając mi zdradę, więc teraz ja chcę ci pokazać jak bardzo cię kocham – Powiedziała i już chciała pocałować Rossa, ale ten w ostatniej chwili odrócił głowę. - Coś nie tak? - Zapytała zdziwiona.

- Nie chcę, abyś to ze mną robiła tylko dlatego, aby udowodnić mi, że mnie kochasz, ja to wiem i nie musisz tego robić. - Powiedział.

- Ale ja chcę. - Zaczęła. - I nie tylko dlatego, aby pokazać ci, że cię kocham tylko, dlatego, że ci ufam i wierzę, że będziesz delikatny. Dlatego też jestem gotowa, aby przeżyć z tobą mój pierwszy raz. - Zapewniła go.

- Serio? - W odpowiedzi dziewczyna pokiwała twierdząco głową. - Skoro tak, to zaczynamy. - Powiedział i pocałował swoją dziewczynę w usta. Po chwili objął ją w tali i przerzucił tak, że teraz to on znajdował się na górze. Po kilku minutach pozbyli się wszystkiego prócz bielizny. Dziewczyna nadal całowała chłopaka chcąc go jakoś ośmielić do zrobienia kolejnego kroku i nawet się jej to udało, bo blondyn przytulił ją do siebie i ściągnął jej stanik. Ona z kolei położyła się plecami na materacu i rozkraczyła trochę nogi. Blondyn na początku nie był pewny czy może to zrobić, ale nabrał pewności siebie gdy Laura się do niego serdecznie uśmiechnęła. Ściągnął majtki dziewczyny, a potem swoje bokserki. Powoli zbliżył się do niej i gdy dziewczyna znów się uśmiechnęła, powoli wszedł w nią, a szatynka cicho jęknęła z podniecenia. Blondyn spojrzał na nią, a ta się uśmiechnęła. Odwzajemnił gest i kontynuował. Poruszał się raz wolniej, raz szybciej, a Laura nadal czuła wielkie podniecenie. Tak było przez dwie godziny aż zmęczeni wtulili się w siebie i zasnęli szczęśliwi z zaistniałej sytuacji.

Koniec

***********

Witajcie, dość dawno mnie tu nie było, ale to dlatego, że najpierw rodzicie zabrali mi komputer, a potem z powodu świąt nie miałam ani chwili wytchnienia na wstawienie tutaj rozdziału. To już ostatni rozdział 2 sezonu, ale po świętach szykujcie się na 3, równie zaskakujący, sezon. Będzie się w nim wiele działo. Z okazji świątecznego czasu, chciałabym wam życzyć wesołych i spokojnych świąt oraz szczęśliwego nowego roku.

Całuski :-* Marta Lynch.