(69) 33. Zbiorowe przeprosiny & Porada.

„Sam nie wiem co musielibyście zrobić abym wam to wszystko wybaczył. Na chwilę obecną, nie wiem nawet czy to w ogóle możliwe .” - Ross Lynch.

*Oczami Rossa.*

Obudziłem się czując, że leży obok mnie Laura. Na szczęście ona jeszcze spała. Wyglądała tak słodko będąc podświadomością w krainie morfeusza. Nie chcąc jej budzić. powoli podniosłem się z jej łóżka i chciałem już podejść do drzwi, ale nagle poczułem, że dziewczyna gwałtownie ciągnie mnie za rękę. Nie przewidziałem tego, więc już po ułamku sekundy upadłem na roześmianą szatynkę tak, że gdybym obniżył się na swoich rękach, pocałowałbym ją. - Myślałeś, że tak łatwo ode mnie uciekniesz? - Zapytała nadal śmiejąca się Laura.

- Ależ skąd, chciałem tylko zrobić ci śniadanie do łóżka, ale widzę, że na nie zasługujesz. - Powiedziałem z trudem powstrzymując się od śmiechu.

- Jesteś okropnym przyjacielem. - Powiedziała i udała, że się obraża. Ja wstałem i stanąłem na wprost niej.

- Skoro tak, to twój „okropny przyjaciel” idzie sobie do domu. - Powiedziałem i udałem się do drzwi, jednak, tak jak myślałem, ktoś mnie zatrzymał

- Czekaj, ja chcę żeby on został. - Powiedziała i wstała stając na wprost mnie. - Może zrobimy razem śniadanie. - Zaproponowała, a ja skinąłem twierdząco głową. Wyszliśmy z jej pokoju i udaliśmy się do kuchni.

- Polecam naleśniki. - Powiedziałem, a Laura się zgodziła. Wyjąłem z lodówki jajka, mleko, masło, olej roślinny, a spod zlewu półlitrową butelkę niegazowanej wody mineralnej. - Możesz mi podać mąkę? - Zapytałem Laury.

- Oczywiście. - Odpowiedziała i podłożyła sobie pod nogi stołek. Weszła na niego i otworzyła szafkę nad zlewem, jednak w momencie gdy brała do rąk papierowy pojemnik z mąką, taboret się zachwiał, a Laura spadła. Uderzyłaby o ziemię gdyby nie mój zwinny refleks. Złapałem ją w ręce powodując tym samym miękkie lądowanie dziewczynie.

- Lepiej uważaj na siebie. - Powiedziałem patrząc jej prosto w oczy. Wiem, że nie powinienem, ale w tej chwili miałem wielką ochotę ją pocałować.

- Dziękuję, że mnie uratowałeś. - Odpowiedziała gdy ją postawiłem na ziemi i uśmiechnęła się promiennie. Ja oczywiście nie pozostałem jej dłużny. - Ostatnio całkiem często ci się to zdarza. - Dodała żartobliwym tonem głosu.

- Wiem. - Odpowiedziałem tym samym tonem. Po chwili prowadzenia refleksji na temat ratowania życia zrobiliśmy naleśniki i tym razem już bez żadnych przygód. Zjedliśmy je rozmawiając na różne błahe tematy. Około 10:00 pożegnałem się w szatynką i wróciłem do domu. Wcale mi się nie chciało tam wracać, ale w końcu kiedyś musiałem stawić czoło problemom. Gdy tylko przekroczyłem próg mieszkania, wszyscy na mnie naskoczyli.

- Ross, jak dobrze, że wreszcie jesteś. - Powiedział Riker.

- Chcieliśmy cię szczerze i z całego serca przeprosić za wszystko. - Powiedziała Rydel w imieniu wszystkich. Powiedzieli co chcieli, ale mi nie o to chodziło. Chciałem, aby sami odkryli czemu nadal jestem na nich zły.

- Skoro chcieliście to sobie chciejcie. Sam nie wiem co musielibyście zrobić abym wam to wszystko wybaczył. Na chwilę obecną, nie wiem nawet czy to w ogóle możliwe. - Powiedziałem i poszedłem do swojego pokoju ignorując ich tak jak oni przez cały ten czas ignorowali mnie. Przez resztę dnia słyszałem tylko jak każdy z nich mówi ”Przepraszam”, ale dla mnie były to tylko puste i nic niewarte słowa. Po 19:00 umyty i przebrany w piżamę spakowałem się i nie jedząc kolacji poszedłem spać, bo przecież jutro do szkoły. Wszystko co dobrze kiedyś się kończy. Położyłem się na łóżku i przykryłem kołdrą. Po kilkunastu minutach zasnąłem. Następnego dnia obudziłem się o 6:00. Wstałem z łóżka i udałem się do łazienki tam wziąłem prysznic, przebrałem się w czekające tam ubranie i wykonałem poranne czynności. Gotowy zszedłem na dół, a tam zobaczyłem coś co mnie zdziwiło. Na stole w jadalni stały moje ulubione naleśniki z owocami i bitą śmietaną oraz herbata owocowa, a obok stołu stała cała moja rodzina i Ellington.

- Proszę, to dla ciebie Ross. - Powiedział Ell w imieniu wszystkich odsuwając mi krzesło. Usiadłem na nim i bez słowa zacząłem jeść śniadanie. - I jak smakuje ci? - Zapytał Ratliff gdy skończyłem.

- Tak. - Odpowiedziałem i bez słowa wróciłem do pokoju. Siedziałem tak kilka minut, aż zegarek wskazał dwadzieścia po siódmej. Zabrałem swój plecak i zszedłem na dół. - Wychodzę! - Krzyknąłem.

- Powodzenia w szkole. - Powiedziała moja rodzina niczym grecki chór.

- Dzięki, ale nie musicie tego robić. - Odpowiedziałem.

- Nie musimy, ale chcemy. - Powiedział Riker, a reszta się z nim zgodziła.

- Jesteś dla nas bardzo ważny i chcemy dla ciebie jak najlepiej. - Dodała Rydel.

- Właśnie, może ostatnio cię olewaliśmy, ale teraz możesz na nas liczyć. - Wyjaśnił Rocky.

- To dobrze, bo wybaczam wam. - Bardzo zdziwiła ich moja odpowiedź, ale bez słowa mnie przytulili, a ja nie żałowałem tej decyzji. Po chwili rozmowy, pożegnałem się z nimi i wyszedłem z domu. Przeszedłem przez ulicę i zadzwoniłem dzwonkiem do drzwi państwa Marano. Już po chwili ujrzałem przed sobą piękną Laurę. Przywitaliśmy się i razem poszliśmy do szkoły. Lekcje minęły spokojnie, bez żadnych przygód. Po 14:00 byłem z powrotem w domu. Odrobiłem tam lekcje i zjadłem obiad. Nagle usłyszałem dzwonek do drzwi. Podszedłem do nich, otworzyłem je i ujrzałem przed sobą Olivię. - Liv? Co się stało? - Zapytałem i zaprowadziłem ją do swojego pokoju.

- Będę walić prosto z mostu, wyłożę kawę na ławę. - Powiedziała, ale nie mogła trafić w sedno.

- Możesz mówić jaśniej? - Zapytałem.

- A, tak. Chodzi o to, że...... zakochałam się w Leo. - Wyznała.

- To chyba dobrze.

- Tak, ale on jest moim najlepszym przyjacielem i boję się, że nie czuje do mnie tego samego, rozumiesz? Nie chcę zepsuć tego co nas łączy, bo czuję do niego coś więcej.

- Spokojnie, porozmawiam z nim, ok?

- Serio zrobisz to dla mnie?

- Jeśli w ten sposób wam pomogę, to tak. - Dziewczyna mnie przytuliła i wyszła z domu. Po jakieś pół godzinie znowu usłyszałem, że ktoś dzwoni dzwonkiem do drzwi. Poszedłem je otworzyć i zobaczyłem Leo. - Coś się stało? - Zapytałem prowadząc go do mojego pokoju.

- Tak, zakochałem się w Olivii. - Powiedział prosto z mostu.

- To super, czemu jej nie powiedziałeś?

- Po prostu boję się, że nie czuje do mnie tego samego i nasza długoletnia przyjaźń się skończy z powodu moich uczuć.

- Spokojnie, jestem pewny, że ona odwzajemnia twoje uczucia.

- Serio?

- Tak, a teraz idź do niej i jej to powiedz.

- Ok, dzięki. - Powiedział i wyszedł z naszego domu. Ja z kolei, byłem zadowolony, że mogłem się przyczynić do czyjegoś szczęścia. Nawet jeśli była to zwykła porada, to na pewno zmieniła wszystko. Sam chciałbym pozbyć się tych wszystkich niepewności i zawiłych pytań, aby móc normalnie spojrzeć w lustro i powiedzieć - „Jestem szczęśliwy.” - Jakże trudno jest wybaczyć coś co pozostawiło w naszym sercu wielki ślad. Choć bardzo chciałbym zapomnieć, nie mogę, po prostu tamtego pamiętnego dnia straciłem najcenniejszą dla mnie osobę – Laurę. Rodzinie i przyjaciołom potrafiłem przebaczyć, ale jej nie mogę, po prostu kocham ją najmocniej na świecie i to właśnie z tej miłości jest mi trudno jej wybaczyć. Sam nie wiem, ale chyba boję się, że jeśli znów jej zaufam, zostawi mnie. Kończąc swoje refleksje, dostrzegłem, że zaczyna się ściemniać. Szybko wstałem z kanapy i wziąłem prysznic. Przebrany w piżamę, wszedłem pod kołdrę i już miałem zasnąć, gdy nagle usłyszałem, że dzwoni mój telefon. Szybko, więc go odebrałem.

- Halo? - Zapytałem.

- Hej Ross, to ja – Leo. - Powiedział.

- O hej, jak tam z Olivią?

- Cudnie, jesteśmy parą.

- To gratuluję.

- Dzięki, ale to wszystko dzięki tobie.

- To był drobiazg, nie musisz dziękować.

- Wręcz przeciwnie, gdyby nie ty, siedziałbym teraz u siebie w pokoju i zastanawiał się co mam zrobić, aby Olivia mnie pokochała.

- E tam, jesteście moimi przyjaciółmi, a dla was wszystko.

- Jeszcze raz dziękuję i dlatego razem z Olivią chcielibyśmy abyś razem z Laurą przyszedł jutro o 16:30 do kawiarni „Raj”. Zrobimy tam sobie spotkanie w czwórkę, co ty na to?

- Ok, chętnie przyjdziemy.

- To super, do jutra.

Pa. - Rozłączyłem się i poszedłem spać. Po kilku minutach zasnąłem z uśmiechem na ustach. Jednak gdybym tylko wiedział co się jutro wydarzy, w życiu nie poszedłbym na to spotkanie.

*W następnym rozdziale.*

Olivia, Leo, Ross i Laura spotykają się w kawiarni. Nie wszystko jednak idzie po ich myśli. Niechcący dochodzi do kłótni pomiędzy dwójką z nich, co niestety powoduje przerwanie spotkania. Kto z kim się pokłóci? Czy pozostała dwójka pogodzi ich ze sobą? To i jeszcze więcej znajdziecie w kolejnym rozdziale.
PREMIERA JUŻ 6.12.13.

***********
Witajcie kochani. Jak wam się podoba nowy rozdział? Spodziewaliście się takiego obrotu akcji? Jak myślicie, co wydarzy się dalej? Przychodzę do was z informacją. Dzisiaj na facebook'u założyłam stronkę - R5 - It's My Life i bardzo was proszę o lajkowanie jej.

Całuski :-* Marta Lynch.