21. Podsłuchana rozmowa & Rozpacz.

"Nieszczęśliwa miłość jest o wiele gorsza niż skrzywdzenie przez drugą osobę." - Laura Marano.
*Oczami narratora.*
- Calum, ja i Laura razem? Przecież to śmieszne. - Powiedział Ross, a Laurze napłynęły łzy do oczu.
- Serio, bo mi się wydaje, że ty coś do niej czujesz.
- Ale to nieprawda. Ja i Laura się tylko i wyłącznie przyjaźnimy, nic więcej. Z resztą ona zakochała się w jakimś chłopaku. - Laura nie chciała już więcej słuchać tej rozmowy, więc szybko wbiegła do swojego pokoju i zapłakana rzuciła się na łóżko. Nie usłyszała jednak wszystkiego co mówił Ross.
*Oczami Rossa.*
- Ok skoro chcesz, ale ja i tak wiem swoje. - Powiedział Calum. Gdy wyszedł usiadłem na łóżku i myślałem. "Zajrzyj w głąb siebie." Te słowa wypowiedziane przez moją podświadomość wciąż chodziły po mojej głowie. Postanowiłem posłuchać tej rady i wyciszony próbowałem posłuchać głosu serca."No serce, jesteśmy tu sami, więc rób co masz robić." - Mówiłem sam do siebie, ale to nie poskutkowało. Postanowiłem się przejść i na świeżym powietrzu spróbować wszystko dokładnie jeszcze raz przemyśleć. Przechodziłem akurat obok pokoju Laury, gdy  w ucho rzucił mi się damski płacz. Był to płacz Laury. Słyszałem też dwa inne głosy. Wywnioskowałem, że były to głosy Vanessy i Raini. Ta pierwsza mówiła coś w stylu "Laura czemu płaczesz?", a ona odpowiedziała "Bo jestem nieszczęśliwie zakochana. Słyszałam jak Ross rozmawia z Calumem i mówi, że mnie nie kocha." W tej chwili mnie zatkało. Wróciłem szybko do pokoju i intensywnie nad tym myślałem. Laura mnie kocha? To ja jestem tym chłopakiem, o którym mi tyle opowiadała? W tym momencie poczułem wewnętrzną.... radość? Tak, to zdecydowanie była radość. Nie mógłbym pomylić tego uczucia z żadnym innym. Teraz jestem już w stu procentach pewny, że te właśnie uczucia towarzyszą mi z prostej przyczyny. Ja po prostu zakochałem się w Laurze. Jestem z tego powodu szczęśliwy jak jeszcze nigdy wcześniej. Zdałem sobie sprawę, że moja jedyna i prawdziwa miłość była na wyciągnięcie ręki, a ja głupi tego nie dostrzegałem. Czyli, jednak Calum miał w tej sprawie rację, moja rodzina także. Ja od zawsze kocham Laurę, a gdy myślałem, że podoba mi się Maia to było to tylko zwykłe zauroczenie jej osobą. Te wszystkie uczucia, które towarzyszyły mi gdy wyjaśniałem Laurze czym jest miłość, to już wtedy było coś więcej niż tylko przyjaźń. Moje serce od zawsze wiedziało, że to ją kocham najbardziej na świecie, ale problemem był tylko mój rozum. W tej właśnie chwili cały świat nabrał sensu. Widziałem bardziej niebieskie niebo niż było w rzeczywistości. Trawa była bardziej zielona, a ptaszki śpiewały weselsze melodie. Tak właśnie działa na mnie prawdziwa miłość. - Kocham Laurę Marano. - Wykrzyczałem nagle do samego siebie. Szybko wybrałem numer do mojego przyjaciela i powiedziałem. - Masz rację Calum, zawsze ją miałeś. Ja kocham Laurę. - Rudowłosy od razu zaczął mi gratulować. Potem się rozłączył, a ja opadłem szczęśliwy jak nigdy na łóżko. - Kocham cię, Laura. - Szepnąłem sam do siebie i nawet nie wiem kiedy zasnąłem. Następnego dnia wstałem dość szybko, wziąłem do rąk gitarę i napisałem piosenkę o Laurze.

Czekasz na tę jedną chwilę, 
serce jak szalone bije, 
zrozumiałem, po co żyję, 
wiem, że czujesz to co ja.

Ej, za krótko trwa godzina, 
niech się chwila ta zatrzyma, 
moim szczęściem chcę nakarmić
calutki świat, zdziwiony tak. 

Wielka miłość nie wybiera, 
czy jej chcemy nie pyta nas wcale, 
wielka miłość, wielka siła
zostajemy jej wierni na zawsze.

Miną lata, gwiazdy zgasną, 
fotografie w głowie zgasną,
gdy nas ludzka złość rozłączy 
jak i tak odnajdę Cię,
kiedy rozum każe zwątpić,
czekaj, zadrży świecy płomień
bo po drugiej rzeki stronie,
jak dobrze wiem, tam ogród jest.

Wielka miłość nie wybiera, 
czy jej chcemy nie pyta nas wcale, 
wielka miłość, wielka siła
zostajemy jej wierni na zawsze.
(Wielka miłość - Seweryn Krajewski)
*Oczami Laury.*
Gdy usłyszałam jak Ross mówi Calumowi, że mnie nie kocha, poczułam, że tracę grunt pod nogami. Jednak inni mają rację mówiąc, że nieodwzajemniona miłość boli bardziej niż skrzywdzenie przez drugą osobę. Mam w tych sprawach spore doświadczenie. Zasnęłam z wielką trudnością. Następnego dnia wstałam dopiero o godzinie 10:00 i zeszłam na śniadanie. Usiadłam przy wolnym stoliku, a po chwili dosiadł się do mnie rozpromieniony blondyn i Calum. - A ty czemu taki rozpromieniony? - Zapytałam bez entuzjazmu biorąc widelec do ręki. Wiem, że to nie była wina Rossa. Nie musi mnie kochać, ale po prostu te słowa mnie zabolały.
- Miłość tak na niego działa. - Wyjaśnił rudowłosy. Poczułam wielkie ukłucie w sercu. Ross się w kimś zakochał? To na pewno nie we mnie. Nie chcąc już tego wszystkiego słuchać, odniosłam nietknięte przeze mnie śniadanie do okienka i wróciłam do pokoju, a tam zrozpaczona opadłam na łóżko. Po jakiś dziesięciu minutach usłyszałam pukanie do drzwi. Niechętnie, ale je otworzyłam. Okazało się, że po drugiej stronie stoi Ross, który chciał ze mną porozmawiać.
- Laura, możemy porozmawiać? - Zapytał.
- Ross wybacz, ale nie. - Po tych słowach szybko stamtąd uciekłam. Pobiegła do parku i usiadłam na ławce pod drzewem. Byłam nieszczęśliwa jak jeszcze nigdy wcześniej. Po tym wszystkim nie potrafiłam nawet spojrzeć Rossowi w oczy.
*W następnym rozdziale.*
Laura przeżywa najpiękniejszą chwilę w swoim życiu i jest najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Potem wszystko zapisuje w swoim pamiętniku i szczęśliwa zasypia. Jakie nagłe zdarzenie gwałtownie zmienia jej uczucia i humor?
********
Jest nowy rozdział. Mam nadzieję, że przypadł wam do gustu. Dzisiaj u mnie jest ponad 27 stopni celcjusza, a u was? Następny rozdział będzie przełomem w tym opowiadaniu. Mam nadzieję, że on także was zadowoli i nie rozczaruję was. Życzę wam miłego dnia.

Do napisania <3