(42) 6. Przylot & Zwiedzanie miasta.

"To miejsce jest jeszcze piękniejsze na żywo niż na zdjęciach i w telewizji.” - Laura Marano.

*Oczami narratora.*

Następnego dnia Laura obudziła się o 8:00. Szybko weszła do łazienki i wyciągnęła z torby ubrania, które wczoraj sobie przygotowała. Ubrała się w nie i zadowolona zeszła na dół. W kuchni zastała Rossa, który akurat kończył robić dla nich śniadanie. Tym razem były to tosty. - Były wyborne. - Powiedziała dziewczyna, gdy skończyła jeść.

- Dziękuję. - Odpowiedział blondyn. - Może odprowadzę cię do domu. - Zaproponował.

- Ok. - Po tych słowach Laura weszła na górę i zabrała swoją torbę, a następnie razem ruszyli w stronę jej domu. Chłopak odprowadził dziewczynę do furtki i po dziesięciu minutach rozmawiania zaczął wracać do domu. Laura weszła do domku i już w progu naskoczyli na nią rodzice i starsza siostra.

- I jak było? - Zapytała pani Ellen.

- No opowiadaj. - Dopowiedziała Vanessa.

- Już, ale najpierw mam pytanie. - Powiedziała i zwróciła się do swojego taty. - Tato, kiedy Ross zapytał się ciebie, czy może mnie zabrać do Paryża?

- Wczoraj, jak z mamą byłyście na zakupach, ale ty lepiej idź się spakować, w końcu o 16 masz lot. - Odpowiedział.

- Ok. - Powiedziała i poszła do swojego pokoju. Wyjęła z szafy walizkę i zaczęła chować do niej potrzebne rzeczy. Pakowanie zajęło dziewczynie 1,5 godziny, a gdy skończyła zmęczona opadła na łóżko i zasnęła. Obudziła się po 40 minutach i wyjęła z komody torebkę i do niej także schowała potrzebne rzeczy m. in. komórkę, pamiętnik z długopisem oraz portfel i paszport. Następnie zajrzała jeszcze raz do szafy i w pozostałych ubraniach zaczęła szukać stroju na podróż. Po dwudziestu minutach szukania zdecydowała się na żółte rurki, różową bluzkę z tęczą oraz buty w biało – czarne paski. Szatynka spojrzała na zegarem, który wskazywał 12:00. - Mam jeszcze 2,5 godziny do przyjścia Rossa. - Powiedziała sama do siebie. Nie wiedząc co ze sobą zrobić Laura włączyła telewizor i zaczęła oglądać jakiś serial. Skończyła gdy zegar wskazywał 13:55, więc szybko weszła do łazienki zabierając wcześniej ubrania na podróż. Wskoczyła pod prysznic i już po chwili krople letniej wody delikatnie spływały po jej ciele. Po dziesięciu minutach kąpieli pod prysznicem wyszła spod niego i ubrała strój, który wcześniej przyniosła do łazienki. Po wykonaniu tej czynności usiadła przed lustrem i zaczęła sobie robić makijaż. Usta pomalowała różowym błyszczykiem, a oczy podkreśliła czarną kreską. Do tego włosy spięła w kucyk na boku. Na sam koniec spryskała się perfumami o zapachu lawendy. Zadowolona z efektu wyszła z pokoju czystości i chwytając do rąk torbę podróżną oraz walizkę zeszła na dół. Walizkę postawiła obok drzwi wejściowych, a sama udała się do kuchni. Zastała tam karteczkę zaadresowaną do niej. Wzięła ją do rąk i zaczęła czytać zamieszczony na niej tekst. - „Laura wybacz, ale musieliśmy pilnie wyjechać, więc nie mieliśmy czasu się z tobą pożegnać, ale obiecuję, że zadzwonię do ciebie wieczorem. Weź dodatkową parę kluczy i zamknij dom. Baw się dobrze w Paryżu. Kocham cię, mama.” - Dziewczyna wzięła z lodówki babeczkę z nadzieniem malinowym i popiła ją herbatą owocową. Gdy skończyła, usłyszała dzwonek do drzwi. - To już 14:30? - Zapytała samą siebie. Spojrzała na zegarek, a ten ewidentnie wskazywał godzinę 14:30. Szybkim krokiem otworzyła drzwi, a za nimi oczywiście stał Ross. - Cześć. - Powiedziała dziewczyna, a blondyn odpowiedział jej tym samym. Brązowooka wzięła walizkę i wychodząc ze swoim chłopakiem zamknęła drzwi na klucz. Na lotnisko szli trzymając się za ręce. Dotarli tam po godzinie. Po dwudziestu minutach czekania usiedli w samolocie na swoich miejscach. Laura wtuliła się w siedzącego obok niej Rossa i odpłynęła w krainę snów. Blondyn zrobił to samo. Obudziły go słowa stewardessy. – Szanowni państwo jesteśmy już nad Paryżem i zaraz przystąpimy do lądowania, proszę zapiąć pasy.

- Laura, obudź się, zaraz lądujemy. - Powiedział blondyn lekko szturchając dziewczynę. Ona otworzyła swoje powieki i wyjrzała przez okno w samolocie. Widok na zewnątrz był piękny. W Paryżu w tej chwili była godzina 21:30, więc miasto miłości było jeszcze piękniejsze niż w dzień. Wieża Eiffla świecąca w nocy była nie do opisania. Widok tego miejsca zrobił na Laurze ogromne wrażenie. - Podoba ci się to miasto? - Zapytał głos za plecami dziewczyny, bez wątpienia należał on do jej ukochanego. Dziewczyna odwróciła się i powiedziała patrząc mu w oczy.

- Tu jest magicznie. To miejsce jest jeszcze piękniejsze na żywo niż na zdjęciach i w telewizji.

- Cieszę się, że ci się podoba. - Odpowiedział brązowooki i uśmiechnął się do szatynki. Ona odpowiedziała mu tym samym. Po dziesięciu minutach byli już na lotnisku. Odebrali swoje bagaże, a następnie udali się do domu cioci Rossa. Chłopak objął swoją dziewczynę ramieniem, a ta objęła go wokół talii. W tej właśnie pozycji szli. Pod domek dotarli po 30 minutach. Budynek był duży, posiadał dwa piętra. Ściany zewnętrzne były w kolorze jasnego beżu, a drzwi i ramy okienne jasnego brązu. Dom był ogrodzony niedużym drewnianym płotkiem. Ross wszedł do środka ciągnąc za sobą szatynkę. Gdy byli w środku chłopak zamknął drzwi i krzyknął. - Jesteśmy! - Po tych słowach z kuchni wybiegli rodzice blondyna i jakaś blondynka. Jak się pewnie domyślacie była to jego ciocia.

- Ross, jak ja cię dawno nie widziałam. - Powiedziała.

- Tak, ostatnio pięć lat temu. - Odpowiedział chłopak.

- Jak ty wyrosłeś. - Powiedziała. - A ty to pewnie Laura, dziewczyna mojego siostrzeńca. - Tym razem zwróciła się do towarzyszki chłopaka.

- Tak proszę pani, miło mi panią poznać. - Powiedziała brązowooka.

- Mi ciebie też, tyle o tobie słyszałam. Ok, pewnie jesteście zmęczeni, więc zrobię wam kolację, a potem idźcie spać. - Jak powiedziała tak zrobiła. Para zjadła posiłek, a gdy skończyli Ross zaprowadził Laurę do jej tymczasowego pokoju. Znajdował się on na samej górze, tuż obok pokoju blondyna i łazienki. Zakochani pożegnali się ze sobą i weszli do pomieszczeń. Brązowooka poszła się umyć i już po chwil spała sobie smacznie. Ross zrobił to samo.

*Oczami Rossa.*

Rano obudziłem się o 6:00. Wziąłem szybki prysznic i ubrany zszedłem na dół. Sprawdziłem czy ktoś się obudził. - Super, wszyscy jeszcze śpią. - Powiedziałem sam do siebie. Szybkim krokiem wszedłem do kuchni i zajrzałem do lodówki. Wyjąłem z niej potrzebne składniki i wziąłem się za robienie ciasta. Po 30 minutach miałem gotowych 30 naleśników. W jadalni rozłożyłem 10 talerzy i na każdy nałożyłem po 3 naleśniki. Dodatkowo położyłem na nich owoce i posypałem cukrem pudrem. Rodzicom i cioci przygotowałem jeszcze po kawie, a nam herbatę owocową. Napoje w szklankach postawiłem obok posiłków. Zadowolony z efektu mojej ciężkiej pracy krzyknąłem – Śniadanie! - i usiadłem na swoim krześle. Już po pięciu minutach w jadalni pojawiła się Laura.

- Ten piękny zapach czuć aż u mnie. - Powiedziała i siadając obok mnie zaczęła konsumować przygotowany przeze mnie posiłek. Po chwili w jadalni pojawili się także moi rodzice, a tuż za nimi moje rodzeństwo, Ell i ciocia.

- Co tak pięknie pachnie? - Zapytał siostra mojego taty.

- Naleśniki Rossa. - Odpowiedzieli wszyscy greckim chórem, a ja uśmiechnąłem się.

- No proszę, wiedzę, że mamy kucharza w rodzinie. - Odpowiedziała.

- I to uzdolnionego – Powiedziała Delly.

- „Uzdolnionego” mówisz. Zaraz zobaczę. Dawno nie jadłam Amerykańskiego jedzenia i nie wiem czy.... - W tym momencie wzięła kawałek do ust. - nie wezmę od ciebie przepisu. - Dokończyła, a wszyscy zaczęli się śmiać.

- Niestety ciociu. - Zacząłem. - Przepis jest moją tajemnicą.

- No cóż, szkoda, ale musisz je robić częściej.

- Spokojnie, dopóki tu jesteśmy będę je robił codziennie.

- Mi to pasuje.

- Nam też. - Powiedzieli wszyscy. Po śniadaniu zmyłem naczynia, a potem wszedłem na drugie piętro i zapukałem do drzwi Laury.

- Proszę. - Usłyszałem za drzwiami jej piękny głos, więc wszedłem. - O, cześć Ross. - Powiedziała i mnie przytuliła.

- Laura co ty na to abyśmy za dziesięć minut wyszli do miasta? Pokazałbym ci to miejsce. - Zapytałem.

- Jestem za. - Odpowiedziała.

- Ok, to za dziesięć minut po ciebie przyjdę, tylko załóż jakiś płaszcz, bo może być zimno.

- Ok. - Po tych słowach wyszedłem z pokoju. Wszedłem do swojego i zacząłem szukać w szafie stroju na pokazywanie Laurze miasta.

*Oczami Laury.*

Od razu po wyjściu Rossa podeszłam do szafy i szukałam w niej stroju na zwiedzanie miasta. Po pięciu minutach znalazłam go, więc szybko weszłam go łazienki z się w niego przebrałam. Po tej czynności zrobiłam sobie jeszcze szybki makijaż. Zadowolona z efektu swojej pracy wyszłam z pokoju czystości. Tam czekał już na mnie Ross. Razem ruszyliśmy na dół, a potem wyszliśmy z domu udając się do centrum miasta. Ross pokazał mi tyle cudownych miejsc np: Łuk Triumfalny, Muzeum Luwr, ale na koniec zostawił, naszym zdaniem, najpiękniejsze miejsce w stolicy Paryża, czyli wieżę Eiffla. Dotychczas widziałam ją tylko na fotografiach i muszę przyznać, że nigdy bym nie pomyślała, że ona jest aż taka wielka. Wjechaliśmy windą na samą górę i z tarasu widokowego podziwialiśmy piękną panoramę miasta miłości. - I jak? Podobają ci się te widoki? - Zapytał nagle Ross.

- Tu jest przepięknie. - Odpowiedziałam i się do niego uśmiechnęłam. On odpowiedział mi tym samym. Spojrzeliśmy sobie w oczy i po raz kolejny się pocałowaliśmy, jednak był to nasz pierwszy pocałunek w takim mieście jak Paryż. Jak zawsze czułam się magicznie. Gdy Ross jest przy mnie wszystko inne przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie, liczy się tylko i wyłącznie on i ja. Całowaliśmy się 20 sekund, a potem postanowiliśmy się już zbierać. W związku z tym, że ciocia Rossa nie mieszka zbyt daleko od Wieży Eiffla, już po 30 minutach byliśmy w jej domu. Wypiliśmy po kakao przyrządzonym przez nią. Po wypiciu napoju poszłam się umyć i przebrana w piżamę szybko zasnęłam.

*Oczami Rossa.*

Umyłem się i przebrany w piżamę usiadłem na łóżku. Nie chciało mi się jeszcze spać, więc wyjąłem mój szkicownik oraz ołówek. Nikt tego nie wie, ale często sobie tak rysuję, bo tak, podobnie jak muzyką, wyrażam to co czuję. Oczywiście nie żebym miał jakiś specjalny talent, ale po prostu to lubię. Po 10 minutach miałem już jeden rysunek i nie powiem, był całkiem niezły. Potem był następny i już po godzinie miałem narysowanych 5 rysunków. Niestety rysuję je dla siebie i nigdy nikomu ich nie pokażę. Sam nie wiem czemu, może po prostu chcę mieć jakąś tajemnicę przed resztą. Zadowolony i zrelaksowany zgasiłem światło i poszedłem spać, jednak śnił mi się koszmar.

******

I jest kolejny rozdział. Podoba wam się? Przepraszam, że tak późno, ale odrabianie lekcji jakoś mi się przedłużyło.

Całuski ;-* Marta Lynch.