(45) 9. Pożegnania & Powrót.

„Wracamy do naszego miasta, ale ja wciąż mam pewne obawy co do mojego powtarzającego się snu.” - Ross Lynch.

*Oczami narratora.*

Dziś jest ostatni dzień pobytu rodziny Lynch, Laury i Ell'a u pani Rose w Paryżu. Dzisiaj o 19:00 mają samolot powrotny do LA, ale jak na razie cieszą się wspólnie spędzonym czasem. Rossowi każdej nocy śni się ten sam sen, w którym jest Laura i Cody. Nie ma pojęcia co on może oznaczać, ale nie chce o nim nikomu mówić, aby go nie martwić. Po śniadaniu zrobionym przez Rossa wszyscy poszli do swoich pokoi, aby się w spokoju spakować. Ross robił to najdłużej, bo po całym pokoju szukał swoich rysunków i tekstów piosenek. Miał je ukryte w różnych miejscach, ale tak, że tylko on mógł je znaleźć. Po kilku minutach poszukiwań, wszystkie papiery włożył do dwóch odpowiednich, przeznaczonych do tego, teczek i schował je na dnie swojej walizki, którą postawił przy wejściu do pokoju. Sam zszedł po schodach, ale zamiast dołączyć do rodziny rzucił tylko. - Zaraz wracam. - i nawet nie czekając na odpowiedź wyszedł z domu. Poszedł tam gdzie zawsze, czyli na polankę nieopodal miasta. Chociaż Paryż należy do niemałych miast droga w wybrane miejsce zajęła mu 10 minut. Stanął na środku łąki i powiedział sam do siebie. - Co ten powtarzający się sen może oznaczać? - Wcale nie był zdziwiony, że nie uzyskał odpowiedzi zwrotnej.

*Tymczasem w domu pani Rose.*

W tym miejscu panował totalny chaos. Rocky gonił Ryland'a, bo ten zabrał mu jego ulubiony grzebień do włosów. Riker próbował ich uspokoić biegnąc za nimi. Ell i Delly wygłupiali się, a pani Rose i rodzice tych rozbrykanych owieczek „wymieniali poglądy” na temat jakieś nieistotnej błahostki. Tylko Laura siedziała na schodach i przyglądała się całemu temu zdarzeniu w zupełnej ciszy. Akurat dzisiaj nie miała najmniejszej ochoty na spędzanie czasu w tego typu sposób. Od wyjścia Rossa dręczyły ją pytania co może się z nim dziać. - „Od jakiegoś czasu wychodzi z domu i wraca po kilku godzinach, a w nocy budzi się z takim krzykiem, że nikt poza nim i mną nikt go nie słyszy.” - Pomyślała. Bała się o niego i to bardzo. Sama doskonale wie, że Ross nie należy do osób, które mówią komuś innemu, że dzieje się z nimi coś złego. Jedną z takich sytuacji był moment, w którym Ross pocieszał Laurę gdy ta dowiedziała się, że jej chłopak ją zdradza, w dodatku robił to z jego dziewczyną. Widać było wtedy, że chłopak cierpiał bardziej niż ona, ale on utwierdzał wszystkich w przekonaniu, że tak nie jest. Każdy powinien podziwiać takiego chłopaka, dla którego liczy się szczęście innych. Laura pogrążona w swoich filozoficznych przemyśleniach nawet nie zauważyła, że temat jej refleksji przekroczył właśnie próg domu. Z pozoru może się to wydawać niemożliwe, bo szatynka ciągle patrzyła nieprzytomnie na drzwi wejściowe, ale w stanie intensywnych przemyśleń można nawet fali tsunami nie zauważyć. Rossowi widocznie rzuciło się w oczy, że jego ukochaną ewidentnie coś męczy, więc bez chwili zwłoki wszedł po schodach i łapiąc dziewczynę za rękę zaprowadził ją do swojego pokoju. Ona z kolei nie wiedziała co jest powodem takiego zachowania chłopaka. Gdy byli już w pokoju blondyna, dziewczyna usiadła na łóżku, a on sam podsunął sobie krzesło, aby móc siedzieć do niej twarzą w twarz. - Co się dzieje Laura? - Zapytał blondyn patrząc jej w oczy. Ona tylko spojrzała na niego z politowaniem i powiedziała.

- To raczej ja powinnam cię o to zapytać.

- Ale o co ci chodzi?

- Odkąd tu jesteśmy wychodzisz z domu i wracasz po kilku godzinach. W nocy słyszę jak krzyczysz przez sen. Proszę, powiedz mi co się z tobą dzieje. - Chłopak był w niemałym szoku, że dziewczyna słyszy wszystko co dzieje się u niego w nocy. Owszem zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że dziewczyna może to wszystko słyszeć, ale nigdy mu o tym nie mówiła, więc uznał, że nie ma sprawy. W głowie na szybko próbował znaleźć jakąś sensowną i racjonalną wymówkę, bo przecież nie mógł szatynce powiedzieć całej prawdy. Bo co niby miał powiedzieć, że krzyczy, bo co noc miewa ten sam sen, w którym go zdradza, a wychodzi z domu, bo tylko na polanie za miastem może w spokoju pomyśleć i tam w tajemnicy przed wszystkimi tworzy piosenki i rysuje? Nie, taka opcja, choć zdecydowanie lepsza i rozsądniejsza, jego zdaniem nie wchodziła w grę. Nie chciał mówić Laurze, ani nikomu innemu o swoich sekretach. Po kilku sekundach odpowiedział, jednak pierwszym czym wpadło mu do głowy.

- W nocy miewam koszmary, ale to nie ważne, a z domu wychodzę, bo to właśnie poza domem mogę zapomnieć o moich problemach związanych właśnie z tymi koszmarami. - W sumie blondyn zataił tylko jakiś kawałek prawdy, a tak naprawdę to większość powiedział. Laura popatrzyła na niego z pokorą i po chwili go przytuliła, a on odwzajemnił ten gest. - A to za co? - Zapytał brązowooki.

- Bo cieszę się, że mi o tym powiedziałeś.

- Nalegałaś to powiedziałem. - Ross i Laura jeszcze chwilę porozmawiali, ale potem przeszło do bitwy na poduszki. Skończyło się na tym, że Ross leżał na Laurze podpierając się rękami.

- I co teraz zrobisz? - Zapytała zaciekawiona szatynka.

- Nie wiem, a co proponujesz? - Zapytał pół żartem, pół serio. Po chwili oboje się uśmiechnęli. Po kilku sekundach Ross zbliżył twarz do swojej wybranki, ale w pewnym momencie zatrzymał się. Laura nie mogła już dłużej czekać, więc bez chwili zwłoki wpiła się w usta swojego ukochanego. Pocałunek ten był namiętny i czuły, jednak wszystko co dobre kiedyś się kończy. Tą jakże romantyczną chwilę przerwały krzyki dochodzące z kuchni. Ross i Laura zaprzestali się całować i biegiem popędzili do kuchni. Widok, który tam zastali sprawiał, że ledwo co powstrzymywali się od śmiechu. Ryland i Rocky biegali po pomieszczeniu i przerażeni krzyczeli „POMOCY!”. Do ich zachowania w dużej mierze przyczynił się Riker, który stał przy kuchence i bezskutecznie próbował zapanować nad wydobywającym się ogniem z patelni, a stało się tak ponieważ chciał zrobić makaron na podwieczorek, ale jednak gotowanie to nie jego pasja. Rossowi zrobiło się żal braci, więc krzyknął. - Cisza! - Gdy Rocky i Ryland się uspokoili, blondyn podszedł do najstarszego brata i wyłączył kuchenkę, a następnie włożył patelnie z zwęglonym jedzeniem do zlewu i zalał zimną wodą. Po wykonanej czynności zwrócił się do braci. - Następnym razem jak będziecie chcieli coś do jedzenia to powiedzcie to komuś kto się zna na kuchni, a nie o mało co domu nie spaliliście, jasne?

- Jak słońce. - Odpowiedzieli niczym chór grecki.

- Ok, skoro już tu jestem to powiedzcie co chcecie do jedzenia.

- Chciałem zrobić makaron, ale teraz jest nam wszystko jedno. - Powiedział Riker w imieniu wszystkich.

- Dobrze, to idźcie i zapytajcie się reszty czy też są głodni. - Chłopacy wyszli z kuchni, a Ross wziął się za robienie podwieczorku. Postanowił, że zrobi muffiny z pomarańczą. Wstawił do piekarnika 20 sztuk, bo akurat wszyscy byli głodni. Po 30 minutach wszystko było już gotowe i Ross rozdawał wszystkim po dwie babeczki na talerzykach. Wszyscy, poza Rossem, zjedli posiłek rozmawiając. On patrzył nieprzytomnie w jeden punkt na ścianie i myślami był zupełnie gdzie indziej. Ciągle wracały do niego wspomnienia z Cody'm w roli głównej. Przypominało mu się jak każda jego dziewczyna całowała Christiana zanim on sam zdążył to zrobić, jednak z Laurą jest inaczej. Jej uczucie do blondyna nie jest takie płytkie jak u jej poprzedniczek, kocha go nad życie i nie może bez niego żyć, ale czy to wystarczy? Czy jej głębokie uczucie prędzej czy później nie zmieni osoby, którą je darzy? Od czasu tego snu, w którym dziewczyna go zdradziła blondyn nie myśli racjonalnie, co prawda nie było to prawdziwe zdarzenie, ale wolał mieć się na baczności. Najbardziej obawia się tego, że ten sen może okazać się prawdą. Myślał tak przez jakiś czas i nawet, z pozoru, nie miał pojęcia, że tuż za nim stoi Rocky i myśli nad tym jak zabrać swojemu młodszemu bratu babeczkę, która jeszcze mu została. Ross powiedział tylko. - To, że cię nie widzę nie znaczy, że nie wiem, że za mną stoisz, więc nawet nie próbuj patrzeć na moją babeczkę, jasne Rocky? - Ten nie wiedział co ma zrobić, tak samo jak inni był zszokowany tym co właśnie się stało.

- Ale.... ale skąd wiedziałeś, że to ja? - Zapytał nadal zszokowany szatyn.

- Pierwsza zasada, – Zaczął wstając i odwracając się do brata. - mnie nie zaskoczysz. - Dokończył.

- Serio?

- Tak. - Żeby to sprawdzić Ryland podbiegł do niego od tyłu z ręką zaciśniętą w pięść i już mu zostało 10 centymetrów od ręki Rossa, gdy ten niespodziewanie się odwrócił i złapał jego pięść w otwartą dłoń, zacisnął i przerzucił go przez ramie tak, że ten upadł bezpiecznie na kanapie w pomieszczeniu. - Mówiłem, mnie nie da się zaskoczyć. - powiedział Ross i puścił rękę Rylanda. Wszyscy patrzyli na blondyna z szokiem w oczach, on natomiast był zadowolony i z uśmiechem na ustach zaniósł talerz do kuchni, a sam udał się do swojego pokoju. Jego rodzina nie wie, że Ross, ten z pozoru zwykły chłopak, ma bardzo dużo wspólnego ze sztukami walki. Gdy miał dziewięć lat w tajemnicy zaczął trenować karate. Był najlepszym uczniem swojego ówczesnego sensei'a Ryana, więc nic dziwnego, że w czasie 1,5 roku zdobył czarny pas trzeciego stopnia i posiadł wiedzę i umiejętności z innych sztuk walki m. in. teakwondo, czy jujutsu. Bardzo zależało mu na tym sporcie, bo oprócz muzyki to właśnie sztuki walki pozwalały mu być sobą. Musiał, jednak zrezygnować z tej dyscypliny, a to wszystko przez jedno wydarzenie, które już na zawsze zostawiło po sobie ślad na jego psychice. Tego właśnie dnia miał zawody z karate, oczywiście był na prowadzeniu, co nie podobało się konkurencyjnemu dojo „Czarne Smoki”. Zawody te skończyły się zwycięstwem dojo, w którym uczył się mały Ross i to właśnie dzięki niemu wygrali. Po powrocie do ich dojo zastali tam pusty budynek, jednak na drzwiach była kartka.

„Zwrócimy wam wasz sprzęt jeśli z waszego dojo odejdzie Ross Lynch.”

Ross nie chciał, aby przez niego jego ulubione miejsce zbankrutowało, więc postanowił, że odejdzie. Była to dla niego chyba najtrudniejsza decyzja w życiu, ale nie podjął jej dla siebie, zrobił to dla osób, które chciały się uczyć w tym samym dojo co on. Potem wrócił do swojego normalnego życia i dla zapomnienia próbował zatracić się w innych rzeczach. Po jakimś czasie znalazł swoją nową pasję – rysowanie, ale na sztuki walki na zawsze pozostawił miejsce w swoim sercu. Czasami myślami powraca do tamtego dnia, ale zawsze na samo wspomnienie pojedyncza łza spływa po jego policzku. Tak samo było i dzisiaj, jednak, aby polepszyć swój nastrój wyjął szybko z walizki swój śpiewnik i zaczął swoje uczucia przelewać na papier. Pisząc różnego rodzaju piosenki wykorzystywał w nich swoje uczucia. Nawet jeśli miał olbrzymiego doła, piosenki te chociaż w jakimś najmniejszym stopniu poprawiały mu humor.

„Złe myśli wracają do mnie jak bumerang,

A ja po prostu szczęśliwy być chcę.

Pragnę zapomnieć o tym co złe i znów stanąć na polu z napisem „START”,

Aby móc przekonać się jak to jest szczęśliwym być.

Chcę po prostu zapomnieć i już nie mieć złych wspomnień......” *

Siedział na kanapie w swoim pokoju jeszcze jakieś 20 minut, aż usłyszał głos rodziców. - Dzieci schodźcie na dół, zaraz wychodzimy. - W czasie kilkunastu sekund wszyscy byli już na dole z bagażami. Pożegnali się z ciocią Rose, wyszli z jej domku i udali się w stronę lotniska. Dotarli tam w przeciągu 30 minut. Usiedli w poczekalni i czekali aż zacznie się odprawa. Po kilku minutach usłyszeli głos mówiący.

- Odprawa do samolotu M – 123 lecącego do Los Angeles właśnie się rozpoczęła. Zapraszam na pokład. - Nasi bohaterowie weszli na pokład samolotu i już po 10 minutach siedzieli na swoich miejscach. Były same podwójne fotele, więc dobrali się w pary. Ross siedział z Laurą, Rydel z Ell'em, Mark ze Stormie, Riker z Rylandem, a Rocky, jako, że nie miał swojej pary musiał siedzieć ze starszą panią, która pomyliła go ze swoim wnukiem i cały czas szczypała go w policzek. Laura była zmęczona, więc wtuliła się w Rossa i położyła głowę na jego ramieniu, a następnie zasnęła. On z kolei założył na uszy słuchawki i wsłuchując się w rytm piosenek myślał i patrzył na widok za oknem.

- Wracamy do naszego miasta, ale ja wciąż mam pewne obawy co do mojego powtarzającego się snu. - Przeszło mu przez głowę. Spojrzał jeszcze na Laurę. - Jaka ona jest piękna. - Pomyślał i kładąc głowę na głowie swojej dziewczyny pogrążył się w głębokim śnie. Wszystkich obudził dopiero głos stewardessy.

- Drodzy pasażerowie, za pięć minut wylądujemy. - Wszyscy już po kilku minutach wysiedli z samolotu i ruszyli do swoich domów. Jako, że dom Lynchów był pierwszy, najpierw weszli do niego. Ross zostawił tam bagaż i zaproponował Laurze, że ją odprowadzi do domu. Razem z nimi szedł też Ell, ale on szybko się z nimi pożegnał, bo jego dom był tylko dwa domy dalej od Lynchów. W czasie całej drogi, Ross i Laura rozmawiali na wszystkie możliwe tematy. Nasunęła im się nawet kwestia balu. Dzisiaj jest czwartek, więc impreza ta jest jutro o 19:00. Ross i Laura są dobrze przygotowani na ten wieczór, mają już kupione wszystko co trzeba. Ross odprowadził Laurę, a sam udał się w przeciwną stronę niż jego dom, a zrobił tak ponieważ chciał się przejść i przy okazji pomyśleć. Pewnie was to dziwi dlaczego Ross tyle myśli. To dlatego, że nasz blondynek nie lubi nieprzemyślanych decyzji. Woli wiedzieć, że coś do końca przemyślał niż podjąć zbyt pochopną decyzję, a potem jej żałować. Brązowooki jeszcze przez jakiś czas chodził po mieście aż w końcu postanowił wejść do galerii handlowej. Chwilę potem pożałował tej decyzji gdyż zobaczył, że w owym centrum handlowym otworzyli właśnie nowe dojo „Złote Lwy”. To właśnie tam Ross uczył się karate za młodu. Jakiś czas po jego odejściu dojo to zbankrutowało, więc musiało zostać zamknięte, ale teraz dali senei'owi drugą i zarazem ostatnią szansę i mógł je znowu utworzyć. Ross po chwili namysłu wszedł do środka i aż zachciało mu się płakać. Wszystkie sprzęty, dekoracje, puchary były takie same jak przed odejściem blondyna. - „Nic tu się nie zmieniło.” - Pomyślał chłopak. Podszedł do ściany ze zdjęciami i zobaczył siebie jak był mały. Na ten widok poczuł, że jego powieki robią się wilgotne, opanował się jednak zanim po jego policzkach spłynął potok łez. Nagle pojawił się za nim sensei Ryan Starr, Ross mimo to, że mężczysna był za nim widział go kątem oka. Pan Starr był wysokim mężczyzną, ale nie wyższym od Rossa, o jasnej karnacji. Miał ciemnobrązowe oczy i czarne włosy. Z wyglądu wydawał się być mężczyzną po trzydziestce i rzeczywiście tak było, miał 35 lat. Po chwili powiedział do Rossa.

- Jeszcze 8 lat temu był moim najlepszym uczniem. Jako pierwszy i ostatni w przeciągu zaledwie 1,5 roku awansował na czarny pas trzeciego stopnia i posiadł wiedzę innych sztuk walki. Niestety po zawodach, które wygraliśmy, przez konkurencyjne dojo musiał odejść. Ja nie chciałem tego, ale on się upierał, jednak mimo wszystko nie mam mu tego za złe ponieważ zrobił to dla innych uczniów, a to jest prawdziwa lojalność. - Blondynowi po słowach mężczyzny zrobiło się bardzo przykro. Zawsze żałował tej decyzji, a teraz po tym monologu żałował jej sto razy bardziej niż przedtem. Gwałtownie odwrócił się do pana Ryana i powiedział.

- A co by pan zrobił gdyby tu wrócił? - Sam nie wierzył w to co właśnie wyszło z jego ust, ale co się stało się nie odstanie.

- To niemożliwe, ale gdyby tak się stało, przyjąłbym go z otwartymi ramionami........ Ok, nie mówmy już o nim, a o tobie, chcesz się tutaj zapisać? - Blondyn sam nie wiedział co ma zrobić. Owszem, powrót do karate był jego marzeniem, ale nigdy nie miał dość odwagi, aby to zrobić. Nie wiedział czy się zgodzić, czy nie. Po chwili namysłu odpowiedział jednak.

- Tak. - Blondyn poczuł ulgę i wiedział, że dobrze postąpił zgadzając się.

- Dobrze, najpierw musisz wypełnić ten wniosek. - Mężczyzna podał mu papiery, a Ross zaczął je wypełniać. Po chwili chłopak oddał je sensei'owi, a temu o mało co oczy nie wyszły z orbit. Żeby się upewnić spojrzał na zdjęcie jego byłego najlepszego ucznia i porównał je ze stojącym przed nim Rossem. On z kolei był zmieszany całą tą sytuacją. Po chwili porównywania, Ryan powiedział. - To ty Ross? - On tylko przytaknął głową, a ten mówił dalej. - Myślałem, że już nigdy cię nie spotkam, zmieniłeś się.

- Dziękuję. - Tylko to zdołał powiedzieć.

- Twoja rodzina nadal nic nie wie o twoim zamiłowaniu do sztuk walki?

- Nie. Nigdy im o tym nie powiedziałem.

- A masz jeszcze pas?

- Oczywiście, zatrzymałem go na pamiątkę.

- Ok, to ja cię już nie będę tutaj przetrzymywał. Jutro o 16:00 jest trening, dostaniesz na nim kimono i poznasz innych uczniów, a teraz zmykaj, innym razem opowiesz mi o tym co się z tobą działo.

- Ok. - Odpowiedział brązowooki i zadowolony wrócił do domu. Był zmęczony po podróży i jeszcze dzisiejszych przeżyciach, więc zaraz po kolacji, umył się i przebrany w piżamę wskoczył do łóżka. Pomimo wczesnej pory zasnął błyskawicznie z szerokim uśmiechem na ustach.

* - Fragment piosenki napisanej przeze mnie.

********

I jak, podoba wam się? Sama nie wiem, ale rozdział ten chyba wyszedł całkiem długi. Ostatnio dużo myślałam nad tym co będę robiła po zakończeniu tego bloga i zaraz wstawię ankietę, w której będziecie mogli głosować, aby pomóc mi podjąć decyzję. Mam nadzieję, że mi pomożecie.

Uwielbiam tą piosenkę, szczególnie w ich wykonaniu. Chociaż jest krótka, daje przekaz.

Całuski ;-* Marta Lynch.