(44) 8. Dziwne zachowanie & Pomoc.

„Nie mogę znieść jak ktoś w moim otoczeniu jest nieszczęśliwy, a ja nic nie mogę z tym zrobić.” - Ross Lynch.

*Oczami Rossa.*

Dzisiaj kolejny dzień naszego pobytu u cioci Rose w Paryżu. W tym mieście jest pięknie, ale i tak wolę nasze Los Angeles. Jak co dzień umyłem się i przebrany zszedłem na dół zrobić śniadanie, oczywiście były to naleśniki. Po pół godzinie śniadanie było już gotowe, a w jadalni zjawili się już wszyscy „wielbiciele mojej kuchni”. Usiadłem na moim stałym miejscu obok cioci Rose i mojej kochanej Laury. Wszyscy zrobili to samo, tylko dwie osoby zmieniły swoje miejsce. Byli nimi Ellington i Rydel. Zawsze siedzieli bardzo blisko siebie, w końcu są parą, a teraz siedzą po dwóch przeciwnych stronach stołu. To jest co najmniej dziwne, muszę później z każdym z nich porozmawiać. Śniadanie skończyliśmy jeść 20 minut później. Umyłem naczynia i wszedłem do salonu. Zastałem tam Ell'a, Rikera i Rocky'ego siedzących na kanapie. - Ellington Lee Ratliff musimy poważnie porozmawiać. - Powiedziałem do przyjaciela. On nic nie odpowiedział tylko wstał i ruszył za mną do mojego pokoju. Po chwili oboje siedzieliśmy na łóżku.

- To o czym chciałeś ze mną porozmawiać? - Zapytał wyraźnie ciekawy Ell.

- O tobie i Rydel. - Powiedziałem, a na twarzy mojego przyjaciela znikąd pojawił się smutek. - Widzę, że coś między wami jest nie tak, a jeśli mi powiesz, spróbuję wam jakoś pomóc.

- Ok, my........ my zerwaliśmy. - Byłem zdziwiony jego odpowiedzią.

- Ale jak do tego doszło?

- Sam nie wiem, to się stało tego samego dnia, w którym pokazywałeś Laurze miasto. Przygotowałem dla Rydel wyjątkową randkę. Wszystko szło zgodnie z planem, ale przez moje tchórzostwo straciłem ją.

- Co się stało?

- Na końcu randki chciałem jej wyznać, że ją kocham, to by był mój pierwszy raz, ale Delly odebrała to tak jakbym chciał z nią zerwać i zapłakana wróciła do domu. Chciałem wyjaśnić tą całą sprawę, ale gdy spytała co chciałem jej powiedzieć znowu spanikowałem. Kocham ją, nie mogę bez niej żyć, a teraz czuję się podle, bo ją zraniłem. - Wyjaśnił na jednym tchu. Widać było w jego oczach poczucie winy i smutek. Znam się na ludziach i wiem, że Ell w tym momencie nie kłamał.

- Wierzę ci, że ją kochasz, a ona na pewno ciebie też, więc pomogę ci. - Powiedziałem.

- Serio?

- Tak, jesteś moim najlepszym przyjacielem, a Rydel to moja starsza siostra. Po za tym widzę jacy jesteście szczęśliwi będąc razem, a ja lubię jak mogę się przyczynić do czyjegoś szczęścia.

- Dzięki Ross, jesteś super. - Powiedział po czym mnie przytulił. Ja za to poklepałem go po plecach i rzekłem.

- Nie martw się, wszystko będzie dobrze....... Ok to ja idę z nią pogadać. - Powiedziałem i wyszedłem z pokoju, zszedłem na pierwsze piętro i zapukałem do drzwi Rydel. Już po chwili usłyszałem krótkie.

- Proszę. - Dlatego wszedłem do pomieszczenia. - O, hej Ross. - Powiedziała i próbowała wytrzeć łzy abym nie widział, że płakała, jednak nie udało jej się to.

- Wiem co się stało gdy byłem z Laurą wczoraj w mieście, czemu mi o tym nie powiedziałaś? - Zapytałem.

- Nie chciałam cię martwić moimi problemami. - Odpowiedziała Delly.

- Rydel, przecież wiesz, że mi zawsze możesz wszystko powiedzieć.

- Następnym razem na pewno ci powiem, dzięki, a Ell sam do ciebie przyszedł?

- Nie, sam to zauważyłem i przed chwilą z nim rozmawiałem.

- Aha.

- Ale teraz ty mi powiedz, czy go kochasz?

- Oczywiście, że tak, ale nigdy mu tego nie mówiłam. Zresztą on chyba tego do mnie nie czuje.

- A czemu tak sądzisz?

- Bo nigdy mi tego nie powiedział.

- A może on po prostu się boi.

- Może, sama nie wiem.

- Oj, chyba muszę już iść. Pa.

- Pa pa. - Wyszedłem z jej pokoju i wszedłem do swojego, na szczęście Ellington już dawno z niego wyszedł. Wziąłem do rąk kratkę papieru A4 i podzieliłem ją na połowę. Na pierwszej narysowałem różne kwiaty i serca, a na środku umieściłem napis „I Love You.” W środku laurki napisałem wierszyk, ale taki bez rymów.

„Jesteś całym moim światem. 
Kocham cię, jednak boję się ci o tym powiedzieć. 
Wiem, że możesz wziąć mnie za tchórza, 
Ale to dlatego, że nigdy nikomu tego nie mówiłem. 
Chcę, jednak żebyś wiedziała, że zależy mi na tobie jak na nikim innym. 
Kocham cię całym moim sercem. 
Uwielbiam twój uśmiech, twoje piękne oczy oraz twoje czułe słowa. 
Chcę żebyś wiedziała, że kocham cię nad życie.”

Podpisałem się pod nim jako „Ellington Ratliff”. Wziąłem laurkę, wyszedłem z pokoju i wsunąłem ją pod drzwiami do pokoju Delly. Sam szybko się stamtąd ulotniłem i popędziłem do salonu. Zastałem tam Laurę. - Hej. - Powiedziałem i usiadłem obok niej na kanapie obejmując ją ramieniem.

- Hej, a ty co taki zadowolony? - Zapytała brązowooka z zaciekawieniem.

- A nic. - W tej chwili obok nas pojawił się także Ellington.

- I co Ross? Rozmawiałeś z nią? - Zapytał.

- Tak, ziarnko wybaczenia zasiane, a plon już się wzbija. - Powiedziałem niczym poeta. W tej samej chwili do salonu szybko wbiegła Rydel i mocno przytuliła Ell'a. Tylko ja wiedziałem o co chodzi.

- Ell, przepraszam. - Powiedziała. - Ja też cię kocham.

- Co? - Zapytał zdziwiony chłopak.

- No, czytałam tą laurkę, którą wsunąłeś mi pod drzwi, a ten wiersz i rysunki są piękne. - Powiedziała i znów przytuliła chłopaka. On jako, że był zwrócony przodem w moją i Laury stronę powiedział bezgłośnie „To twoja sprawka?”, a ja zadowolony z siebie i śmiechem na ustach pokiwałem twierdząco głową.

- No gołąbeczki to teraz możecie się przejść i następnym razem jak będziecie mieć jakiś problem, przyjdźcie z tym do mnie, a nie od razu ze sobą zrywajcie, ok?

- Ok. - Powiedzieli i wyszli.

- Nie wiedziałam, że oni się rozstali. - Powiedziała Laura tuż po ich wyjściu.

- Ja też, do dzisiaj.

- Fajnie, że im pomogłeś.

- Tak, ja też się cieszę. - Powiedziałem. Potem razem z Laurą oglądaliśmy film, a właściwie to filmy. Skończyliśmy akurat gdy ciocia Rose nakładała dla nas kolację, tym razem przyrządziła lazanię. Była przepyszna, chyba nigdy nie dorównam jej moimi wypiekami.

- Dobra dzieci, kto dzisiaj zmywa? - Zapytał tata, jednak nastała cisza, którą dopiero ja przerwałem.

- Ja pozmywam.

- Ross, ale ty zmywałeś wczoraj. - Powiedziała mama.

- I co z tego? Pozmywam naczynia do końca naszego pobytu, a oni niech cieszą się wyjazdem.

- Coś się stało Ross? - Zapytała ciocia.

- Nie..... Ja lepiej pójdę pozmywać. - Powiedziałem chcąc uniknąć tematu i wszedłem do kuchni. Stanąłem przy zlewie i odkręciwszy kran zacząłem zmywać naczynia. W pewnej chwili poczułem, że ktoś obejmuje mnie od tyłu, jednak nie była to Laura. Odwróciłem się, a przed sobą zastałem Rydel.

- Dziękuję. - Powiedziała.

- Za co? - Zapytałem nie wiedząc o co chodzi.

- Ell powiedział mi co zrobiłeś, chodzi o tą laurkę.

- A tak, ja po prostu ją kupiłem. - Skłamałem.

- Jasne. - Delly widocznie mi nie wierzyła, bo powiedziała to ironicznie. - A tak właściwie to czemu nam pomogłeś?

- Bo widzę jak się nawzajem uszczęśliwiacie, a bez siebie jesteście jak ciało bez wody. Dlatego wam pomogłem, bo zasługujecie na szczęście. - Odpowiedziałem i uśmiechnąłem się, blondynka odwzajemniła mój gest.

- Dziękuję, jesteś najlepszym bratem na świecie. - Powiedziała i mnie przytuliła. Ja zrobiłem to samo. Po chwili moja siostra wyszła z kuchni, a ja kontynuowałem zmywanie naczyń. Gdy skończyłem poszedłem się umyć, a następnie spać.

*******
Podoba wam się? Dzisiaj miałam katar, więc siedziałam domu i pisałam nowe rozdziały. Szkoda, że jutro znów do szkoły. Tak mi się nie chce iść, chociaż mam na 8:55.

Całuski ;-* Marta Lynch.

P. S. Widzieliście pocałunek Auslly?