(67) 31. Pobudka & Czas na wyjaśnienia.

„Nie ważne jak bardzo będziesz mnie raniła, ja zawsze będę przy tobie i ci pomogę, bo tak właśnie zachowuje się prawdziwy przyjaciel.” - Ross Lynch.

*Oczami Laury.*

Rano obudziłam się z potwornym bólem głowy, ale zaraz, zaraz to przecież nie jest mój pokój. Przestraszona rozejrzałam się po pomieszczeniu i odetchnęłam z ulgą gdy zdałam sobie sprawę, że to pokój Rossa. - Co ja tutaj robię? - Zapytałam samą siebie.

- Też chciałbym to wiedzieć. - Powiedział jakiś głos z okolicy drzwi. Szybko odwróciłam głowę w tamtą stronę i zobaczyłam Rossa. Stał w drzwiach trzymając w ręce szklankę z wodą. Widać było gołym okiem, że chłopak ma podkrążone oczy, co świadczyło o tym, że pewnie nie spał przez całą noc. - Masz, napij się. - Powiedział z troską w głosie, podchodząc do mnie i wręczając mi szklankę z przeźroczystą cieszą nazywaną potocznie wodą. Wzięłam ją do rąk i wypiłam ciurkiem. Ross dobrze wiedział co poprawi mój stan, więc to znaczy, że pewnie wie też co się w nocy wydarzyło. Mam nadzieję, że gdy byłam pijana nie powiedziałam nic niestosownego, co mogłoby w jakiś sposób sprawić mu przykrość.

- Co się w nocy wydarzyło? - Zapytałam oddając chłopakowi puste naczynie. On usiadł obok mnie na łóżku i wziął głęboki oddech zupełnie tak jakby właśnie miał wyznać mi coś co nie było dla niego łatwe.

- Lepiej weź w mojej łazience długą, orzeźwiającą kąpiel, a potem spotkamy się w kuchni i przy śniadaniu ci wszystko opowiem. Tam na krześle masz przygotowane swoje ubrania, które zostawiałaś u mnie gdy jeszcze byliśmy parą. - Powiedział.

- Dobrze. - Powiedziałam i udałam się do łazienki brązowookiego. Tam odkręciłam kran i gdy wanna była w połowie pełna, ściągnęłam z siebie ubranie i usiadłam w niej. Oparłam się o wewnętrzną ścianę wanny i porównywałam w myślach swoje zachowanie z zachowaniem Rossa. - „On mi tak pomaga, a ja nie mogę mu się w żaden sposób odwdzięczyć. Potrafię się tylko pakować w problemy, z których on mnie potem wyciąga. Jeśli chcę, aby znów mi ufał, muszę się bardziej starać.” - Pomyślałam. - Od teraz będę robiła absolutnie wszystko, aby odbudować jego ufność do mojej osoby. - Powiedziałam kończąc jednocześnie się myć. Wytarłam ręcznikiem, który był dla mnie przygotowany, swoje mokre ciało, a następnie ubrałam się w przygotowane przez Rossa ubrania. Gotowa posprzątałam po sobie i zeszłam na dół. Już na schodach czułam piękną woń smażonej jajecznicy. Weszłam do kuchni, a tam zastałam oczywiście Rossa. - Pięknie pachnie. - Powiedziałam uśmiechając się do niego promiennie, a on odwzajemnił mój gest. Przeszliśmy do jadalni, a tam na początku w zupełniej ciszy spożywaliśmy posiłek.

- Dlaczego chciałaś się upić? - Zapytał nagle Ross, przerywając tym samym jedzenie śniadania. Jego pytanie zupełnie mnie zdziwiło.

- Skąd o tym wiesz? - Zapytałam.

- Mój kolega, który pracuje w tym klubie zadzwonił w nocy do mnie i powiedział, że tam jesteś i widać, że jesteś pijana. Pomyślałem, że coś nie gra, więc szybko tam poszedłem. Akurat widziałem jak Cody prowadzi cię do auta i chce zawieść do siebie, do domu. Chciał cię tam wykorzystać. Mogłabyś się teraz obudzić i nie pamiętać co się w nocy zdarzyło. - Wyjaśnił mi, a ja byłam w szoku. Nie miałam pojęcia, że Cody jest aż takim oblechem.

- Tak, ale to dzięki tobie. Uratowałeś mnie, więc powiedz jak mam ci się teraz odwdzięczyć.

- Wystarczy, że odpowiesz na moje wcześniejsze pytanie.

- Ok, skoro chcesz. Widziałam jak całowałeś się z Olivią.

- Co? Ja się z nią nie całowałem.

- Ross, nawet nie próbuj zaprzeczyć. - Powiedziałam i zmierzałam w stronę wyjścia z kuchni, ale Ross złapał mnie za ręce i odwrócił w swoją stronę. Teraz staliśmy niebezpiecznie blisko siebie.

- Owszem ona chciała mnie pocałować, ale w ostatniej chwili powiedziałem, że mi przykro, ale nie czuję do niej tego samego. - Powiedział patrząc mi w oczy. Wiedziałam, że mówi szczerze.

- A co ona na to? - Zapytałam z ciekawości.

- Zrozumiała i powiedziała, że chce mojego szczęścia.

- Przepraszam, że tak zareagowałam, ale jak widziałam, że ona się do ciebie bliża, a ty nic nie robisz to..... - W tej chwili mi przerwał.

- Rozumiem.

- A właściwie dlaczego mi pomogłeś, przecież, ja cię tak źle potraktowałam?

- Nie ważne jak bardzo będziesz mnie raniła, ja zawsze będę przy tobie i ci pomogę, bo tak właśnie zachowuje się prawdziwy przyjaciel.

- Aww, kochany jesteś.

- Kochany do tego stopnia, aby dać nam drugą szansę i zacząć się znów przyjaźnić?

- Serio tego chcesz?

- Tak, chciałem zapomnieć o tym co jeszcze tak niedawno nas łączyło, ale się nie dało. Jednak myślę, że jestem gotowy, aby znów się z tobą przyjaźnić.

- Super. Zobaczysz, że nie pożałujesz tej decyzji. - Powiedziałam i go przytuliłam.

- Mam taką nadzieję. - Szepnął mi do ucha. Zdaję sobie sprawę, że nigdy nie zapomni tej zdrady, ale będę robiła wszystko, aby znów mi zaufał. - Powiedziałeś moim rodzicom dlaczego jestem u ciebie? - Zapytałam gdy się puściliśmy.

- Nie, bo sądzę, że to twoja decyzja czy powiesz im prawdę, czy nie. - Odpowiedział.

- Dzięki...... Chyba muszę już lecieć, ale zobaczymy się później?

- Jak chcesz to mogę przyjść do ciebie o 14:00, bo jak moja rodzina wróci to pewnie będą siedzieć w salonie z Cody'm i oglądać filmy.

- Oczywiście, że chcę, a co do Cody'ego, to jestem pewna, że twoi rodzice, rodzeństwo i Ell, w końcu przejrzą na oczy jakim on jest zakłamanym chamem.

- Wow, twoje słownictwo na jego temat mi imponuje.... Ok, a teraz idź, potem pogadamy.

- Ok, to pa.

- Pa. - Wyszłam z domu Lynchów i wróciłam do swojego domu. Tam przebrałam się w inne ubranie i zeszłam na dół.

- Witaj Lauruniu, jak było u Rossa? - Zapytała moja rodzicielka jednocześnie mnie witając.

- Dobrze, przychodzi dzisiaj do nas o 14:00. - Odpowiedziała.

- A patrzyłaś która jest teraz? - Zapytał z uśmiechem mój tata.

- Tak. - Spojrzałam na zegarek. - Już 13:20?! Nie wyrobię się. - Biegiem wróciłam do pokoju słysząc za sobą śmiechy mojej rodziny. Szybko posprzątałam w pokoju i odetchnęłam z ulgą gdy ten wskazał 13:55. Poprawiłam stan swojego ubrania i fryzury, gdy nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. - „To pewnie Ross.” - Pomyślałam i zbiegłam po schodach. Otworzyłam drzwi wejściowe i ujrzałam blondyna. - Hej. - Powiedziałam i go przytuliłam. Zaprowadziłam go do swojego pokoju i zaczęłam rozmowę. - Co będziemy robić? - Zapytałam odgarniając włosy za ucho.

- Sam nie wiem, może obejrzymy jakiś film. - Zaproponował, a ja się zgodziłam. Wspólnie wybraliśmy film „Ostatnia Piosenka”. Potem obejrzeliśmy jeszcze kilka innych, aż zeszło nam się do 23:00.

- Możesz u mnie nocować? - Zapytałam nieśmiało.

- Spoko. - Powiedział i uśmiechnął się tym swoim zniewalającym uśmiechem. Nie chciało nam się myć, więc przykryliśmy się kołdrą i zasnęliśmy w swoich objęciach.

„Przede mną pojawiła się ciemność, ale po chwili zmieniła się z oślepiającą biel. Nagle zobaczyłam przed sobą zdjęcie, które przedstawiało mnie i Rossa. - Gdybyś od początku mu wierzyła, nie martwiłabyś się teraz tym, czy ci znów zaufa. - Powiedział jakiś głos, którego nigdy wcześniej nie słyszałam.

- Kim jesteś?! - Zapytałam najgłośniej jak tylko umiałam, ale w odpowiedzi usłyszałam echo.

- Twoją podświadomością. - Usłyszałam w odpowiedzi.

- Czemu tu jestem?

- Bo chcę, abyś się bardziej starała zyskać zaufanie osoby, na której zależy ci najbardziej na świecie.

- Ok, to on czego mam zacząć?

- Najlepiej od.....” W tej chwili się obudziłam, jednak to co usłyszałam wcale nie było miłe.

*W następnym rozdziale.*

Co wydarzyło się w pokoju Laury? Czy ma to coś wspólnego z Rossem? Na odpowiedzi czekajcie do następnego rozdziału.

PREMIERA JUŻ 28.11.13.

***********
Hejka, moi kochani. Jak wam mija dzień. Ja jestem szczęśliwa jak nigdy, bo mam szansę na to, że będę VIP'em na koncercie R5. A wy jedziecie?

Całuski :-* Marta Lynch.