(49) 13. Początek piekła & Plotki.

„Ta piosenka dała mu siłę i odwagę, aby pokazać innym kim jest naprawdę.” - Marta Lynch.

*Oczami narratora.*

Dzisiaj jest jeden z najcieplejszych dni w Los Angeles. Temperatura w cieniu przekracza 30 stopni celcjusza, ale nie na pogodzie będziemy się teraz skupiać. Dzisiaj nasi bohaterowie mają lekcje na 9:50, a to znaczy, że mogą sobie dłużej pospać. Każdy z zadowoleniem jeszcze smacznie spał, oprócz jednej osoby, a właściwie chłopaka. Chłopak ten bez wątpienia zawsze był zupełnie inny niż jego rówieśnicy i dało się to dostrzec gołym okiem. Gdy inni grali w piłkę lub berka, on wolał otworzyć swój zeszyt i pisać w nim piosenki. W swoim jakże krótkim życiu przeżył bardzo dużo cierpienia i nawet nie wiedział, że jeszcze więcej go spotka. Tak, dobrze myślicie, mowa tu oczywiście o Rossie, chłopaku o twórczej duszy i wielu ukrytych talentach. W tej właśnie chwili ten uroczy i twórczy chłopak siedział na parapecie w swoim pokoju z zeszytem na kolanach i rysował widok za oknem. Brązowooki od dziecka lubił podziwiać tego typu widoki. Czuł wtedy, że jest w zupełnie innym świecie, z dala od zmartwień i problemów. Tak samo zresztą było gdy tworzył muzykę, czy rysował. Niewiele osób w jego wieku wie co chce robić w przyszłości, ale on wie to od dziecka. Wie, że jego życie zawsze będzie związane z muzyką, bo to jest to co kocha bardziej niż karate, sport, gotowanie czy rysowanie. Aż szkoda myśleć, że taki uzdolniony chłopak boi się pokazać światu swoje ukryte zdolności. Gdy chłopak skończył rysować schował kartkę na dnie szuflady w biurku, a pozostałe przybory włożył do oddzielnej szuflady. Był jeszcze w piżamie, więc podszedł do szafy i wyjął z niej ubrania do szkoły. Zaopatrzony w strój wszedł do łazienki, a tam wziął poranny i orzeźwiający prysznic. Swoje mokre ciało wytarł ręcznikiem i przebrany w ubrania zszedł na dół. W jadalni siedziała już cała jego rodzina, a on się z nimi przywitał i wszedł do kuchni. Robiąc sobie śniadanie nucił piosenkę „LOUD”, którą ostatnio napisał. Uważa, że bardziej nadaje się ona na śpiew w grupie, ale niesłusznie uważa też, że jest beznadziejna. Wszyscy domownicy w tej chwili słyszeli co blondyn nuci pod nosem, bo jadalnię i kuchnię dzieli tylko cienka ściana. Każdemu z nich się ona podobała i zastanawiali się kto jest jej autorem, bo oczywiście nie wiedzieli, że Ross pisze piosenki, którą w dodatku są całkiem niezłe. Niczego nieświadomy blondyn skończył przygotowywać sobie kanapkę i herbatę i dołączył do swojej rodziny. Oni za to patrzyli na niego wzrokiem zaciekawienia, a on nie wiedział o co im chodzi. W końcu przerwał niezręczną ciszę i zapytał. - Czemu się tak na mnie patrzycie?

- Bo chcemy wiedzieć kto napisał tą piosenkę, którą nuciłeś w kuchni, jest świetna. - Wyjaśnił Riker, a Ross był w niemałym szoku. W końcu nie spodziewał się, że ktoś go usłyszy.

- Słyszałem ją w internecie. - Skłamał i posmutniał. Chciał w tej chwili powiedzieć im całą prawdę o autorze tej piosenki, ale coś go zwyczajnie blokowało, jakiś wewnętrzny głos mówił mu, że to nie jest dobra droga.

- Aha, jej autor ma wielki talent. - Powiedziała Rydel.

- Tak, ale nie ma odwagi, aby powiedzieć kim jest.

- Co masz na myśli? - Zapytał Mark.

- Nic, kiedyś wam powiem, ale jeszcze nie teraz. - Powiedział i odniósł pusty talerz i szklankę do kuchni, a sam udał się do swojego pokoju. Z szuflady biurka zamykanej na klucz wyjął swój śpiewnik i powiedział sam do siebie. - Czemu nie mogę im powiedzieć? Piosenka im się podobała, więc może ją wykorzystają.......... A no tak, zapomniałbym, nie mam zbytniej odwagi, aby powiedzieć im prawdy o piosenkach, rysunkach, a nawet karate. - Ze złością rzucił zeszytem tak, że ten wpadł za łóżko, ale Ross był za bardzo zły żeby go podnieść. Wziął plecak z książkami i zszedł na dół. Już miał łapać za klamkę gdy nagle pojawiła się za nim jego mama.

- Ross, czemu wychodzisz tak wcześnie? Przecież jest dopiero 8:00. - Zapytała.

- Umówiłem się wcześniej z Laurą. - Znów skłamał i wcale nie czuł się z tym dobrze.

- Aha. - Powiedziała, a Ross wyszedł z domu i udał się z kierunku szkoły. Akurat nikogo nie było, bo dzisiaj większość zaczyna lekcje o 8:55. Blondyn wszedł do sali, w której często odbywają się koncerty lub przedstawienia i zamknął drzwi, aby nikt go tam nie znalazł. Wszedł na scenę i wyobraził sobie, że na widowni przed nim siedzi cała szkoła. Wziął szkolną gitarę, stanął przed mikrofonem, który był wyłączony i zaczął śpiewać i grać swoją najnowszą piosenkę „Living In The Moment”. Gdy skończył poczuł się lepiej. Ta piosenka dała mu siłę i odwagę, aby pokazać innym kim jest naprawdę. Zadowolony odłożył gitarę na miejsce i wyszedł z sali, a potem ze szkoły. Podszedł do drzewa przed szkołą i usiadł przed nim. Miał jeszcze sporo czasu przed rozpoczęciem lekcji, bo była dopiero 8:30, więc nałożył na uszy słuchawki i wsłuchał się w rytm muzyki. Po jakiś 20 minutach znudziło mu się, więc zaczął iść w kierunku domu Laury. Doszedł tam po 5 minutach. Zapukał do drzwi, a już po chwili pojawiła się w nich jego dziewczyna.

- Ross, co tu robisz? - Zapytała ze zdziwieniem i radością w oczach.

- Jakoś nudziło mi się, więc jestem. Mogę wejść?

- Jasne. - Para weszła do domu dziewczyny i usiedli na kanapie w salonie. Rodzice i siostra szatynki byli w pracy, więc byli w domu sami. Żadne z nich nie wiedziało jak zacząć rozmowę. W końcu panującą pomiędzy nimi ciszę przerwała Laura. - Coś się stało Ross?

- Nie, nic. - Na tym skończyła się ta krępująca dla nich obojga rozmowa. O 9:20 wyszli z domu dziewczyny i ruszyli w kierunku szkoły. Gdy przekroczyli próg budynku czuli, że wszystkie oczy są skierowane w ich stronę. Było to prawdą, ale wszyscy patrzyli tylko na Rossa, a nie Laurę. Szatynka rozstała się z Rossem i poszła do swojej szafki. Chłopak za to chciał iść do swojego przyjaciela Caluma, który był w tej chwili na ganku za szkołą, aby z nim porozmawiać, ale coś, a raczej ktoś mu w tym przeszkodził.

- Proszę, proszę kogo to moje piękne oczy widzą? Ross pozer Lynch. - Powiedział Cody, a Ross odwrócił się w jego stronę.

- Czego chcesz Cody? - Zapytał.

- Ja nic nie chcę, tak tylko wspominam kolegom nasze pierwsze spotkanie.

- Znowu wciśniesz im tą samą bajeczkę co zawsze?

- To wcale nie jest bajeczka, bo wtedy na serio odbiłem ci twoją pierwszą dziewczynę.

- Może i tak, ale jak widać była naiwna nabierając się na twoją głupią gadkę skrzywdzonego przez los chłopczyka. - Powiedział zmieniając ton głosu.

- Ej to nie moja wina, że uciekła od ciebie, bo źle całowałeś. - Skłamał z premedytacją.

- Ah tak, a podobno to mnie pocałowałeś pierwszy raz. - Powiedziała Laura, która się nagle pojawiła. Łzy napłynęły jej do oczu i wierząc w to co powiedział Cody uciekła z tego miejsca mówiąc tylko do Rossa. - Nie chcę cię znać. - On najpierw odwrócił się do Christiana, a ten powiedział będąc zaledwie kilka centymetrów od niego.

- Widzisz, znowu tracisz dziewczynę z moją pomocą, a to dopiero początek. Rossie Lynchu szykuj się na prawdziwe piekło. - Powiedział to tak cicho, że nikt poza nim i Rossem tego nie słyszał. Brązowooki odwrócił się i zaczął biec do jedynego miejsca w szkole, w którym nie było uczniów. Laura często tam przesiadywała gdy było jej smutno i tam razem też tak było. Dziewczyna siedziała skulona w koncie i cicho szlochała. Ross do niej podszedł i pogłaskał delikatnie jej głowę. Ona jednak gwałtownie odsunęła głowę nadal szlochając.

- Laura, słuchaj..... - Zaczął, ale dziewczyna nie reagowała. - to co mówił Cody nie jest prawdą, on tylko próbował nas skłócić.

- A po co chciał to zrobić? - Zapytała dziewczyna podnosząc jednocześnie głowę. Teraz Ross mógł spojrzeć dziewczynie w oczy i zobaczyć, że jej policzki były czerwone od płaczu.

- Sam nie wiem, on zawsze robi różne rzeczy byleby tylko odebrać mi wszystko co kocham. Najważniejsze jest to, że kocham cię i gdy mówiłem, że mój pierwszy pocałunek był z tobą, nie kłamałem. - Mówił to patrząc dziewczynie w oczy. Szatynka widziała w nich szczerość i miłość. Bez słowa po prostu go przytuliła. Na lekcje ruszyli trzymając się za ręce co wcale nie podobało się Cody'emu. Postanowił wprowadzić w życie plan „B”, który uważał, że zadziała bezbłędnie. Kolejne lekcje i przerwy mijały bez większych przygód. Dla Rossa było dziwnie cicho ze strony Cody'ego. Nie wiedział, czy to cisza przed burzą, czy może coś innego. Po lekcjach odprowadził Laurę pod jej dom i wszedł do środka, bo dziewczyna go zaprosiła. - Co robimy? - Zapytał blondyn.

- Sama nie wiem, a do której możesz zostać?

- Tak jak zawsze, do 15:30.

- Aha, to może pooglądamy telewizję.

- Ok. - Para już nic nie mówiła tylko zasiadła przed telewizorem w salonie i zaczęła oglądać jakieś romansidło. Byli w domu sami ponieważ reszta rodziny dziewczyny była jeszcze w pracy. Ross pożegnał się z Laurą o 15:30 i szybko poszedł do swojego pokoju. Tam zjadł kolację i biorąc torbę wyszedł z domu mówiąc, że idzie do kolegi. Rodzina Rossa jest uczulona na sztuki walki, więc chłopak sądził, że jak im powie, że trenuje od 9 roku życia to będą kazali mu odejść. W dojo był punkt 16.

- Cześć Ross. - Powiedział sensei Ryan.

- Witaj Ryan, a gdzie jest reszta? - Zapytał chłopak.

- Do dnia zawodów mają wolne, bo musisz mieć spokój.

- Ok, to co mam robić.

- Najpierw idź się przebrać w kimono.

- Ok. - Jak powiedział tak zrobił. Już po 5 minutach blondyn stał na macie przebrany i gotowy do ćwiczeń. Sensei mówił mu co ma robić po kolei, a on to wykonywał. Widać było, że chłopak ma prawdziwy potencjał. Gdy Ross skończył wykonywać ostatnie polecenie, usłyszał, że ktoś mu klaszcze, jednak nie był to jego sensei. Oboje spojrzeli w kierunku drzwi, a w nich stał.....

********

Hej, hej. Mam nadzieję, że nowy rozdział wam się podoba. Następny wpis będzie jednocześnie 50 rozdziałem, a z tej okazji będę miała dla was niespodziankę. Mam nadzieję, że was ucieszy, ale o tym w następnej notce.

Całuski ;-* Marta Lynch.